کد مطلب:125071 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:216
ياريگري و سخاوت
امام مجتبي عليه السلام درياي جود و بخشش و كانون مهر و عاطفه بود. فريادرس محرومان بود و ياور مستمندان، تا آنجا كه او را كريم اهل بيت خوانده اند. چه بسا افرادي كه از هستي ساقط بودند و در سايه ي عنايات حضرتش به نوايي رسيدند. تاريخ از بخششهاي كريمانه ي او داستانها به خاطر دارد.
روايات مي گويد: او سه بار همه ي اموال خود را در راه خدا قسمت كرد، حتي از دو جفت كفش و نعلين جفتي را خود برداشت و جفتي را در راه خدا داد.
زماني از كسي مزرعه اي را خريداري كرد و پول آن را تماما پرداخت نمود، ولي بعدها خبر شد كه فروشنده به خاطر نيازش آن را فروخته است. امام بدون پس گرفتن پول، مزرعه را دوباره در اختيار صاحب اولش گذاشت.
روزي در مسجد ديد كه مردي دعا مي كند و مي گويد: خداوندا، هزار درهم به من عطا كن كه مشكلم را برطرف سازم. امام او را به خانه برد، تفقد كرد و فرمود: اي مرد، حق ما را غصب كرده اند و اموال ما را به تاراج برده اند و چيزي از
[ صفحه 46]
مال براي ما نگذاشته اند، اندك موجودي ما را بپذير. آن گاه ده هزار و به روايتي پنجاه هزار درهم به او عطا كرد.
او در كار احسان هرگز خود را طلبكار نمي دانست و چشمداشت تشكر و سپاس نداشت بلكه خود را مديون آنان مي دانست كه سبب شده اند حضرتش در صف اهل احسان قرار گيرد. او پيش از اظهار نياز ديگران همين كه نياز آنها را درك مي كرد احسان مي نمود و هرگز اجازه نمي داد عرق شرم بر جبين نيازمند بنشيند.
زماني سوار بر اسب زيبايي بود، به شاعري كه قبلا درباره ي او بد گفته بود برخورد نمود. وي گفت: چه اسب زيبايي! همين كه امام علاقه ي او را به آن اسب دانست از آن پياده شد و آن را به وي سپرد.
روزي در اعتكاف و در حال طواف بود كه مردي آمد و گفت: طلبكار مرا تهديد كرده و آبرويم در خطر است. امام طواف را قطع كرد و با او به نزد طلبكار به راه افتادند. ابن عباس گفت: گويا فراموش كرده ايد كه در اعتكاف به سر مي بريد (و نبايد از مسجد بيرون رويد)!
امام فرمود: «رفع حاجت مؤمن امري ضروري است و برابر با ساليان دراز عبادت پروردگار».
گاه مالي را قرض مي گرفت و در راه خدا زكات يا صدقه
[ صفحه 47]
مي داد، و از اين رو در اثر بخشندگي فوق العاده، به هنگام مرگ ديوني داشت كه بعدها ادا شد.
روايات مي گويد: او سه بار همه ي اموال خود را در راه خدا قسمت كرد، حتي از دو جفت كفش و نعلين جفتي را خود برداشت و جفتي را در راه خدا داد.
زماني از كسي مزرعه اي را خريداري كرد و پول آن را تماما پرداخت نمود، ولي بعدها خبر شد كه فروشنده به خاطر نيازش آن را فروخته است. امام بدون پس گرفتن پول، مزرعه را دوباره در اختيار صاحب اولش گذاشت.
روزي در مسجد ديد كه مردي دعا مي كند و مي گويد: خداوندا، هزار درهم به من عطا كن كه مشكلم را برطرف سازم. امام او را به خانه برد، تفقد كرد و فرمود: اي مرد، حق ما را غصب كرده اند و اموال ما را به تاراج برده اند و چيزي از
[ صفحه 46]
مال براي ما نگذاشته اند، اندك موجودي ما را بپذير. آن گاه ده هزار و به روايتي پنجاه هزار درهم به او عطا كرد.
او در كار احسان هرگز خود را طلبكار نمي دانست و چشمداشت تشكر و سپاس نداشت بلكه خود را مديون آنان مي دانست كه سبب شده اند حضرتش در صف اهل احسان قرار گيرد. او پيش از اظهار نياز ديگران همين كه نياز آنها را درك مي كرد احسان مي نمود و هرگز اجازه نمي داد عرق شرم بر جبين نيازمند بنشيند.
زماني سوار بر اسب زيبايي بود، به شاعري كه قبلا درباره ي او بد گفته بود برخورد نمود. وي گفت: چه اسب زيبايي! همين كه امام علاقه ي او را به آن اسب دانست از آن پياده شد و آن را به وي سپرد.
روزي در اعتكاف و در حال طواف بود كه مردي آمد و گفت: طلبكار مرا تهديد كرده و آبرويم در خطر است. امام طواف را قطع كرد و با او به نزد طلبكار به راه افتادند. ابن عباس گفت: گويا فراموش كرده ايد كه در اعتكاف به سر مي بريد (و نبايد از مسجد بيرون رويد)!
امام فرمود: «رفع حاجت مؤمن امري ضروري است و برابر با ساليان دراز عبادت پروردگار».
گاه مالي را قرض مي گرفت و در راه خدا زكات يا صدقه
[ صفحه 47]
مي داد، و از اين رو در اثر بخشندگي فوق العاده، به هنگام مرگ ديوني داشت كه بعدها ادا شد.