کد مطلب:125099 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:213

وصیت
هنگامی كه امام حسین علیه السلام از برادر دیدن می كرد، امام او را از مسمومیت خویش آگاه كرد، سخنها میان آنها رد و بدل شد



[ صفحه 115]



ولی امام حاضر نشد در برابر اصرار برادر، قاتل خویش را معرفی كند، مبادا فتنه ای برخیزد. آن گاه چنین وصیت نمود:

«چون به شهادت رسیدم، مرا غسل ده و كفن كن و به نزد قبر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم ببر تا با او دیداری تازه كنم، سپس مرا نزد مادرم فاطمه ببر، آن گاه به قبرستان بقیع روانه ساز و در آنجا به خاك بسپار، و بدان كه از دست حمیرا (عایشه) به خاطر كینه ای كه با ما دارد مصیبتها به من خواهد رسید». [1] .

و به روایتی سفارش فرمود: «(اگر مانع شدند) مرا در بقیع كنار جده ام فاطمه بنت اسد دفن كنید».

و به روایتی دیگر فرمود: «مرا در كنار رسول خدا دفن كن، زیرا من به آن حضرت و خانه اش از دیگران (ابوبكر و عمر) كه بدون اجازه او در آنجا دفن شدند سزاوارترم... اما اگر آن زن (عایشه) مانع شد تو را به خویشاوندیم با تو و با رسول خدا كه به اندازه ی شاخ بادكشی خون ریخته نشود...».


[1] كافي 302:1.