کد مطلب:129492
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:122
نکته
چنانچه این دو مرد مشرقی در عذری كه آوردند و یا در ادعای پیوستن به امام (ع) صادق بودند، دست كم یكی از دو پسر عمو می توانست به امام بپیوندد و دیگری بماند و امانت ها را به صاحبانشان برساند!
ولی سستی (دنیادوستی و ناخشنودی از مرگ) و ضعف ورحی كه این امت بدان دچار گشته بودند وسایل و بهانه های بی حد و حسابی دارد!
پرسش آن دو از خضاب نشان نهایت كوتاهی همت آنها است. به جای آن كه از نهضت و مسیر و سرنوشت امام (ع) و مسایل مربوط به آن بپرسند، از خضاب پرسیدند.
در اینجا باز هم رحمت فراگیر امام (ع) آنان را شامل می شود و به آنان هشدار می دهد كه از آنجا دور شوند تا مبادا از كسانی باشند كه ندایش را بشنوند و اجابتش نكنند!
ای اباعبدالله چقدر تو بزرگ و مهربانی!