کد مطلب:211363 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:108

دوستیابی
یكی از نكاتی كه مورد توجه حضرت امام جعفرصادق علیه السلام بوده موضوع تحكیم مبانی اجتماعی به پیوستگی افراد است كه برادران مؤمن با هم نزدیك، متحد و پشتیبان هم باشند و اساس آن كه پیدا كردن دوست و نگاهداری آن باشد بیش از هر چیز مورد توجه بوده و لذا به همه شاگردانش كه از ده هزار بیشتر بوده اند آئین دوست یابی را آموخته و فرموده استكثروا من الاخوان برادر بگیرید، در تكثیر برادران خود بكوشید.

و باید ناگفته نگذشت - دوست یابی با تكثیر برادری یك عموم و خصوص من وجه است یعنی هر برادری دوست است ولی هر دوستی برادر نیست اسلام حد اعلای این معنی را در نظر داشته كه فرمود در اكثار و تكثیر برادران ایمانی خود كوشش كنید - زیرا مرد زنده بیش از همه چیز نیازمند برادر مؤمن خود می باشد تا در مصائب - متاعب - نوائب - مشكلات زندگی - حوادث الم انگیز - وحشت و تنهائی - غربت بی كسی - حیرت و نگرانی - ضعف و افتادگی - كسالت و ناتوانی یار و انیس او باشد و چنانچه گفته اند همنشین گلستان و همخوابه خارستان باشد.

به دیدار او تشفی دل دهد و به مصاحبت او غم از غمش بزداید و از معاضدت و حمایت او گره از كارش بگشاید و با توجه به این حقایق فرمود:

فقال (ع) اكثر من الاصدقاء فی الدنیا فانهم ینعقون فی الدنیا و الاخرة اما



[ صفحه 185]



الدنیا فحوائج یقومون بها و اما الاخرة اهل جهنم قالوا فمالنا من شافعین و لا صدیق حمیم [1] .

دوستان خود را زیاد كنید در تهیه دوست و نگاهداری آن بكوشید كه دوستان بسیار هم در دنیا منفعت دارند و هم در آخرت اما در دنیا برای رفع نیازهای زندگی كه به وسیله آنها می توان قیام كرد و اما آخرت اهل جهنم می گویند ما شفیع نداریم و دوست نداریم ولی در بهشت همه با هم دوست و صمیمی هستند.

برادر دوست و عاقل و رشید برای اصلاح امور دنیا مشعلداری است كه مشكلات زندگی را حل می كند و دین و دنیا را حفظ می نماید در معضلات زندگی چنانچه امام علیه السلام می فرماید دعا می كند و دعایش مستجاب می گردد - شفاعت می نماید و شفاعتش پذیرفته می شود و لذا به هر یك از شاگردانش این معنی را به عبارات مختلف تعلیم فرموده كه استكثروا من الاخوان و لكل مؤمن شفاعة - اكثروا من مواخاة المؤمنین فان لهم عندالله یدا یكافیهم بها یوم القیمة تا بتوانید در تعداد دوستان بیفزائید كه هزار دوست كم و یك دشمن زیاد است.


[1] الوسايل الشيعه ص 204 ج 2 باب استفاده الاخوان والاصدقاء.