کد مطلب:253994 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:262
غلات
«غلات»، انسان هایی تندرو، افراطی و بی منطق بودند كه درباره امامت، مبالغه بیش از اندازه نموده و امام را تا سر حد الوهیت و پرستش بالا می بردند و با بهره گیری از عقاید انحرافی خویش، بسیاری از واجبات الهی را حرام و بسیاری از گناهان كبیره را بر خود حلال شمرده بودند.
گاه خود را از سوی امام، كه خدا قلمداد شده بود، پیامبر معرفی كرده و بسیاری از موجبات بدنامی شیعه را در عصر گسترش فرهنگ ها فراهم می آوردند. آنان سعی داشتند تا وجوهاتی را كه مردم ساده و بی آلایش به امام می پرداختند، به چنگ آورند و با تشریع بدعت های مختلف در دین، به امیال نفسانی خود رنگ شرعی و دینی بدهند اما امام به سختی با آنان مبارزه كرده، آنان را طرد می كرد.
سران این فرقه عبارت بودند از: «علی بن حسكه قمی»؛ «فارس بن حاتم»؛ «حسن بن محمد مشهور به ابن بابا قمی»؛ «قاسم یقطینی یا قاسم بن یقطین» و «محمد بن نصیر نمیری یا فهری». [1] كه هر كدام از این افراد، به گونه ای در تشریعات این گروه سهیم بودند. به عنوان نمونه علی بن حسكه قمی، امام هادی علیه السلام را پروردگار جهانیان می دانست و خود را از سوی ایشان پیامبر هدایت انسانها معرفی كرده بود. او تمامی واجبات و فروع دینی، مانند زكات، حج، روزه و... را به شدت زیر سؤال برد. محمد بن نصیر نمیری، بر بدعت های علی بن حسكه، جواز ازدواج با محارم (مادر، خواهر، دختر)، حلّیت لواط و اعتقاد به تناسخ [2] را افزود. [3] .
امام با موضعی صریح و جدی، ضمن برائت و دوری جستن از آنان، حتی دستور قتل یكی از آنان را صادر كرد. ایشان برای نمایاندن چهره كریه آنان، در پاسخ شیعیانی كه از عقاید منحرف علی بن حسكه پرسیده بودند، چنین نگاشت:
«ابن حسكه ـ كه نفرین خدا بر او باد ـ دروغ گویی بیش نیست و من او را در شمار دوستان و شیعیان خود نمی پندارم. خدا او را لعنت كند. به خدا سوگند، پروردگار جهانیان، محمد صلی اللّه علیه و آله و سلّم و پیامبران پیشین او را مگر به آیین یكتا پرستی و دستور به بر پا داشتن نماز و پرداخت زكات و انجام حج و دوستی و ولایت بر خلق نفرستاد. او نیز مردم را جز به سوی پرستش خداوند دعوت نكرده است. ما جانشینان پیامبر صلی اللّه علیه و آله و سلّم و بندگان خدا هستیم كه هرگز به او شرك نخواهیم ورزید. اگر اطاعتش كنیم، رحمت او شامل حالمان شده و اگر از فرمان او سرپیچی كنیم، گرفتار عذاب دردناك او خواهیم شد. ما نمی توانیم برای خدا نشانه ای بیاوریم، ولی خدا برای ما و همه آفریدگانش، نشانه و دلیل فرو فرستاده است. من از كسی كه چنین سخنانی می گوید، بیزاری می جویم و از چنین گفته هایی به خدا پناه می برم. شما نیز از آنان برائت و بیزاری جویید و آنان را در فشار قرار دهید.»
در ادامه، امام، دستور قتل آنان را صادر می كند. [4] گفتنی است امام به قتل فارس بن حاتم كه از سران غلات بود نیز فرمان داد. [5] كه به محض صدور این فرمان یكی از شیعیان امام، او را از صحنه روزگار محو و دل امام را شاد كرد.
گاه خود را از سوی امام، كه خدا قلمداد شده بود، پیامبر معرفی كرده و بسیاری از موجبات بدنامی شیعه را در عصر گسترش فرهنگ ها فراهم می آوردند. آنان سعی داشتند تا وجوهاتی را كه مردم ساده و بی آلایش به امام می پرداختند، به چنگ آورند و با تشریع بدعت های مختلف در دین، به امیال نفسانی خود رنگ شرعی و دینی بدهند اما امام به سختی با آنان مبارزه كرده، آنان را طرد می كرد.
سران این فرقه عبارت بودند از: «علی بن حسكه قمی»؛ «فارس بن حاتم»؛ «حسن بن محمد مشهور به ابن بابا قمی»؛ «قاسم یقطینی یا قاسم بن یقطین» و «محمد بن نصیر نمیری یا فهری». [1] كه هر كدام از این افراد، به گونه ای در تشریعات این گروه سهیم بودند. به عنوان نمونه علی بن حسكه قمی، امام هادی علیه السلام را پروردگار جهانیان می دانست و خود را از سوی ایشان پیامبر هدایت انسانها معرفی كرده بود. او تمامی واجبات و فروع دینی، مانند زكات، حج، روزه و... را به شدت زیر سؤال برد. محمد بن نصیر نمیری، بر بدعت های علی بن حسكه، جواز ازدواج با محارم (مادر، خواهر، دختر)، حلّیت لواط و اعتقاد به تناسخ [2] را افزود. [3] .
امام با موضعی صریح و جدی، ضمن برائت و دوری جستن از آنان، حتی دستور قتل یكی از آنان را صادر كرد. ایشان برای نمایاندن چهره كریه آنان، در پاسخ شیعیانی كه از عقاید منحرف علی بن حسكه پرسیده بودند، چنین نگاشت:
«ابن حسكه ـ كه نفرین خدا بر او باد ـ دروغ گویی بیش نیست و من او را در شمار دوستان و شیعیان خود نمی پندارم. خدا او را لعنت كند. به خدا سوگند، پروردگار جهانیان، محمد صلی اللّه علیه و آله و سلّم و پیامبران پیشین او را مگر به آیین یكتا پرستی و دستور به بر پا داشتن نماز و پرداخت زكات و انجام حج و دوستی و ولایت بر خلق نفرستاد. او نیز مردم را جز به سوی پرستش خداوند دعوت نكرده است. ما جانشینان پیامبر صلی اللّه علیه و آله و سلّم و بندگان خدا هستیم كه هرگز به او شرك نخواهیم ورزید. اگر اطاعتش كنیم، رحمت او شامل حالمان شده و اگر از فرمان او سرپیچی كنیم، گرفتار عذاب دردناك او خواهیم شد. ما نمی توانیم برای خدا نشانه ای بیاوریم، ولی خدا برای ما و همه آفریدگانش، نشانه و دلیل فرو فرستاده است. من از كسی كه چنین سخنانی می گوید، بیزاری می جویم و از چنین گفته هایی به خدا پناه می برم. شما نیز از آنان برائت و بیزاری جویید و آنان را در فشار قرار دهید.»
در ادامه، امام، دستور قتل آنان را صادر می كند. [4] گفتنی است امام به قتل فارس بن حاتم كه از سران غلات بود نیز فرمان داد. [5] كه به محض صدور این فرمان یكی از شیعیان امام، او را از صحنه روزگار محو و دل امام را شاد كرد.
[1] باقر شريف قرشي، حياة الامام علي الهادي عليه السلام، بيروت، دار الاضواء، چاپ اول، 1408 ق، ص 468.
[2] حلول ارواح مردگان در كالبدي غير از بدن مادي خود فرد.
[3] حياة الامام علي الهادي عليه السلام، ص 469؛ ابا جعفر محمد بن حسن الطوسي، رجال كشي، مشهد، دانشگاه مشهد، 1348 ش، ص 520.
[4] محمد بن حسن حرّ عاملي، وسائل الشيعه، بيروت، داراحياء التراث العربي، بي تا، ج 18، ص 555.
[5] رجال كشي، ص 518.