کد مطلب:369836 شنبه 14 اسفند 1395 آمار بازدید:349

خداجویی
 خدا جویی، خدا خواهی و خدا دوستی به عنوان ویژگی عمومی انسان‌ها یكی از مبانی مهم تعلیم و تربیت در صحیفه است. این حس مشترك به طور فطری در همه انسان‌ها، حتی كسانی كه در یافتن مصداق حقیقی خدا به انحراف رفته‌اند، وجود دارد. حضرت (ع) در دعای بیستم از خداوند درخواست می‌كند كه: «اللهم اجعلنی اصول بك عند الضروره و اسالك عند الحاجة و اتضرع الیك عند المسكنه و...» (دعای 12/20)؛ خداوندا! مرا چنان قرار ده كه هنگام اضطرار به [یاری] تو [بر دشواری‌ها] حمله آورم و به هنگام نیازمندی از تو بخواهم و هنگام تنگدستی به درگاه تو تضرع و زاری كنم. این فراز دلالت دارد بر این كه نیرویی درونی انسان را به سوی خدا می‌كشاند و هنگام گرفتاری و نیازمندی رو به سوی او می‌كند.