کد مطلب:369848 شنبه 14 اسفند 1395 آمار بازدید:190
روش تبشير
روش ديگري كه در بازگشت متربي به سوي خوبيها و حقيقت در صحيفه بر آن تأكيد شده، روش تبشير، مژده دادن و يا اميدوار كردن متربي است. در اين روش كه قبل از عمل صورت ميگيرد، مربي نااميدي را از متربي ميزدايد و او را به رحمت، مهرباني و نعمتهاي آينده مژده ميدهد. به كار گيري اين روش موجب ميشود، متربي با قلبي آرام و مطمئن به عمل برخيزد، از عمل ناپسند بگريزد و به سوي حقيقت بازگردد و بدين سان در رفتار خويش تغيير ايجاد كند. حضرت (ع) در اين باره ميفرمايد: «اللهم اني وجدت فيما انزلت من كتابك و بشرت به عبادك ان قلت: يا عبادي الذين اسرفوا علي انفسهم لا تقنطوا من رحمة الله. ان الله يغفر الذنوب جميعا» (دعاي 250)؛ بار خدايا! من در كتاب تو كه فروفرستادي و بندگانت را به آن مژده دادي يافتم كه فرمودهاي: اي بندگان من كه بر نفسهاي خود اسراف كرده و از حد تجاوز نمودهايد، از رحمت و بخشش خدا نوميد نشويد كه خدا همهي گناهان را ميآمرزد. (زمر / 53). «لا أيأس منك و قد فتحت لي باب التوبة اليك» (دعاي 7/12)؛ از تو نوميد نميشوم، در حالي كه در بازگشت به سوي خودت را به رويم گشودهاي. «فلولا المواقف التي أمل من عفوك الذي شمل كل شيء لا لقيت بيدي» (دعاي 3/50)؛ پس اگر نبود جاهايي كه اميدوارم از عفو و گذشتت كه هر چيزي را فراميگيرد، خود را از دست ميرهانيدم [و هلاك و تباه ميساختم.] ايجاد اميد در متربي و بشارت به رحمت، نعمت و گذشت، او را از فروغلتيدن به فرو دست بازميدارد و به فرادست متوجه ميكند، البته به كارگيري اين روش بايد با چنان مهارتي صورت پذيرد كه افراد را از «معامله گري» بازدارد. افراط در اين روش، متربي را «تاجر مآب» بار آورده، عمل را جز به بهاي رسيدن به پاداشي در آينده انجام نخواهد داد و چون به پاداش و نعمت رسد عمل را از ياد ميبرد؛ بدون اين كه آن را در نهاد خويش نهادينه ساخته باشد. بنابراين دامنهي مژدهدهي بايد متناسب با ظرفيت رواني متربي در نظر گرفته شود؛ هر چه ظرفيت رواني و دروني متربي بيشتر باشد، تبشير تأثير مطلوبتري خواهد داشت. به همين خاطر بهتر است تبشيرها بيشتر جنبهي غير مادي داشته باشد تا بر متربي اثر ماندگار بگذارد. حركت در مسير تربيت به وسيلهي تبشير، مستلزم نوعي «خود نگهداري و آينده نگري» است؛ لذا هر كس خود نگهدارتر و آينده نگرتر باشد تأثير مژده بر او بيشتر و مستحكمتر خواهد بود، به همين دليل دامنهي تبشير بايد براي كودكان كوتاهتر در نظر گرفته شود؛ زيرا متربيان خردسال به خاطر احساسات و عواطف متغير و زودگذر و نيز عدم درك صحيح از زمان، از خود نگهداري و آيندهنگري محدودتري برخوردارند.