کد مطلب:40965 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:549

مقدمه















نگاه امیرالمؤمنین علیه السلام به حكومت، نگاهی الهی است؛ نگاهی كه با نگاه دنیا مدارانه و قدرت محورانه به حكومت تفاوت اساسی دارد. امام علی علیه السلام جهان را آفریده حضرت حق و خدا را مالك مطلق هستی می داند؛ خداوندی كه خلق را به حال خود رها نساخته است، بلكه زمینه هدایت و راهیابی اش را به كمال حقیقی از طریق بعثت پیامبران فراهم نموده است و این هدایت به سوی حقیقت تحقق نمی یابد، مگر اینكه لوازم تحقق این هدف در محیط زندگی و جامعه وجود داشته باشد.

از نگاه حضرت علی علیه السلام ساختار حكومت نه صرفا به دلیل نقش آن در مدیریت امور اقتصادی و اجتماعی و تأمین امنیت و آبادانی و رفاه مردم، بلكه مهم تر از آن به دلیل نقش حكومت در شكل گیری رفتار و اخلاق جامعه و سرشت و سرنوشت معنوی مردم، جایگاه برجسته و مهمی پیدا می كند؛ چنان كه حضرت علی علیه السلام می فرمایند: «النّاسُ بِاُمَرائِهِمْ أَشْبَهُ مِنْهُمْ بِابائِهِمْ؛[1] مردم به زمامدارانشان بیش از پدرانشان شباهت دارند.»

هدف و غایت حكومت در اندیشه علوی، اعلای كلمه حق و اعتلای همه جانبه مردمان است و این بدان معنی نیست كه تأمین معاش و رفاه مردم و رشد اقتصادی جامعه به فراموشی سپرده شود، بلكه در پرتو همین عنایت، به بُعد مادی زندگی مردمان نیز پرداخته می شود. حكومت در این چهارچوب فكری، مردم را برای همراهی و پیروی از خود و یا تأمین خواسته های حكام نمی خواهد، بلكه آنان را برای خدا می خواهد و هدف امام عادل از بسیج توده های مردم برای همراهی با حكومت، تحقق آرمانهای الهی است؛ آرمان مقدسی كه محور اصلی آن اعتلای امت است.









    1. تحف العقول، ابن شعبه حرّانی، ص 144.