کد مطلب:40976 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:280
«ولايَكُونَنَّ المُحْسِنُ والمُسي ءُ عِنْدَكَ بِمَنْزِلَةٍ سواءٍ، فانَّ في ذلِكَ تَزْهيدا لاَِهْلِ الاِحْسانِ فِي الاِحسانِ و تدريبا لاَِهْلِ الاِساءَةِ عَلَي الاِْساءَةِ. وَ اَلْزِمْ كُلاًّ مِنْهُمْ ما اَلْزَمَ نَفْسَهُ؛[1] هرگز نبايد نيكوكار و بدكار نزد تو يكسان باشند كه ميل نيكوكار را در نيكي كم مي كند و بدكار را به بدي وا مي دارد. هريك از آنان را مطابق كاري كه انجام داده اند، پاداش ده.»
حضرت علي عليه السلام همان طور كه مراقب بود تا كارگزاراني شايسته و درستكار را به كار بگمارد و به دقت مواظب اعمال و رفتار و كارهاي آنان باشد، از طرف ديگر كارگزاراني را كه در حوزه فرمانداري او به درستي رفتار مي كردند، مورد تشويق قرار مي داد و كساني را كه در كارهايشان خيانت مي نمودند، به سختي مورد مجازات و كيفر قرار مي دادند؛ چنان كه در اين مورد به مالك اشتر مي فرمايند: