کد مطلب:40979 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:497
امام علی علیه السلام در روش حكومتی خویش همیشه این اصل مهم را مدنظر داشته و بر آن تأكید می ورزیدند. در توصیه هایی كه آن بزرگوار به كارگزاران خود داشته اند، چنین آمده است: «ثُمَّ اللّه َ اللّه َ فِی الطَّبَقَةِ السُّفْلی مِنَ الَّذینَ لا حِیلَةَ لَهُمْ مِنَ المَساكینِ والمُحتاجِینَ واَهْلِ البُؤْسی و الزَّمنی؛[1] سپس خدا را خدا را در طبقه پایین از مردم، آنان كه راه چاره ندارند؛ از تهیدستان و نیازمندان و گرفتاران و كسانی كه [به خاطر بیماری[ زمین گیر شده اند [مراقب باش].»
در هر جامعه ای كسانی هستند كه دچار محرومیت یا ضعف شده اند و به گرفتاری و یا ستمی دچار شده اند. در چنین جامعه ای عدالت اقتضا می كند كه حاكم همه انسانها را به یك چشم بنگرد و در بین آنان تساوی حقوق و امكانات فراهم آورد.