کد مطلب:53144 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:261
(فضل خدا، نبوت رسول و رحمتش ولايت علي عليه السلام است؛ پس شيعه بايد به نبوت و ولايت، خوشحال باشد و اين براي آنان بهتر است از آنچه دشمنان از مال و فرزند و اهل در دنيا جمع مي نمايند؛ قسم به خدا، يا علي! تو خلق نشدي مگر براي پرستش پروردگارت؛ و به تو معالم دين شناخته مي شود و راه كهنه به تو اصلاح مي گردد. هر كس از تو گمراه شد، گمراه است و خداوند هدايت نمي كند كسي را كه ولايت تو ندارد و هدايت به تو نشده است، و اين است معني قول خداوند عزوجل:(و اني لغفار لمن تاب و آمن و عمل صالحا ثم اهتدي):[2] (من زياد آمرزنده ام كسي را كه بازگردد و ايمان آورد و عمل صالح انجام دهد و به راه آيد)، يعني به ولايت تو آيد. خداوند مرا امر كرده است كه هر حقي كه بر من فرض كرده براي تو مقرر كنم؛ حق تو واجب است بر كسي كه ايمان آورد؛ اگر تو نبودي حزب الله شناخته نمي شد، به تو دشمن خدا شناخته مي شود، هر كه با ولايت تو خدا را ملاقات نكند چيزي ندارد. پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: خداوند اين آيه را بر من نازل كرد:(يا أيها الرسول بلغ ما أنزل اليك من ربك و ان لم تفعل فما بلغت رسالته):[3] (اي پيامبر)! آنچه به تو از خداوند، نازل شد برسان، «كه آن ولايت تو يا علي عليه السلام بوده است، اگر آن را نرساني رسالت او پروردگار را انجام نداده اي»؛ من پيامبر، اگر ولايت تو را نمي رساندم، همه اعمالم از بين مي رفت؛ هر كه خداوند را به غير ولايت تو ملاقات كند، عملش باطل است و اين وعده اي است كه برايم ثابت شده است؛ و نگويم چيزي را مگر آنكه پروردگار گويد، و آنچه گويم از خداست كه درباره تو نازل كرده است.[4] .
روزي پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم، سواره بيرون آمد در حالي كه اميرالمؤمنين عليه السلام همراه او پياده مي رفت، فرمود: يا ابالحسن! يا سواره بيا يا برگرد؛ زيرا خداوند مرا امر كرده كه هرگاه سواره ام تو هم سوار شوي و پياده باشي، هرگاه پياده ام و بنشيني، چون نشسته ام، مگر در حدي از حدود الهي كه به ناچار نشست و برخاست كني؛ خداوند به من كرامتي نداده، مگر آنكه مثل آن را به تو عطا فرموده است؛ مرا به نبوت اختصاص داده و تو را در آن ولي (سرپرست امت) قرار داده، تا حدودش را به پاداري و در سختي امورش قيام نمايي؛ قسم به خدايي كه محمد صلي الله عليه و آله وسلم را به حق به نبوت برانگيخته، هر كه تو را انكار كند به من ايمان نياورده، و هر كه به تو كفر بورزد ايمان به خدا نياورده است؛ فضل تو از فضل من و فضل من براي تو و آن فضل پروردگار است و اين است معني قول خداوند: (قل بفضل الله و برحمته فبذلك فليفر حوا هو خير مما يجمعون)[1] (اي پيامبر! به مردم بگو شما به فضل و رحمت خدا شادمان شويد كه آن از ثروتي كه اندوخته مي كنيد، بهتر است.)