کد مطلب:53152 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:234
عمر گفت: اين مسأله از معضلات است و چاره اش، ابوالحسن اميرالمؤمنين، است!ابوبكر خطاب به غلامش گفت: برو علي را حاضر كن، ولي عمر گفت: سزاوار نيست علي را بياوريم، اجازه دهيد ما به منزل او برويم. آنان همراه حضرت سلمان به خانه علي آمده، و جريان را ابلاغ نمودند، حضرت فرمود چاره كار اين است كه او را در بازار و كوچه بگردانيد، و از مهاجرين و انصار جويا شويد، كه آيا كسي حكم تحريم شراب را به وي گفته است؟ اگر حكم تحريم به گوش او نرسيده باشد، او را آزاد كنيد. خليفه به دستور علي عليه السلام عمل كرد، چون كسي شهادت نداد، وي را مرخص نمودند، بدون اين كه بر وي حد بزنند. سلمان مي گويد: من به علي عليه السلام گفتم: خوب آنان را ارشاد نمودي، حضرت جواب داد: خواستم حكم آيه سي و پنج سوره يونس را در مورد خود و آنان بار ديگر مورد تأكيد قرار دهم كه مي فرمايد: «آيا كسي كه هدايت به حق مي كند براي رهبري شايسته تر است؟ و يا آن كس كه هدايت نمي شود نگر هدايتش كند؟ شما را چه مي شود؟ چگونه داوري مي كنيد؟»[1] .
پس از رحلت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم مردي را كه شراب خورده بوود به نزد ابوبكر آوردند، خليفه از وي پرسيد: آيا شراب خورده اي؟ او جواب اد: بلي. ابوبكر گفت: چرا شراب خورده اي، در حالي كه حرام است؟ آن مرد گفت: اگر مي دانستم كه شراب حرام است لب به آن نمي زدم. در حالي كه جمعيت زيادي اين صحنه را تماشا مي كردند، خليفه از حكم مسأله عاجز مانده، و دست به سوي عمر دراز كرد!