کد مطلب:53166 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:238
حضرت امر فرمود آب آوردند و خون سرش را شستشو داد و فرمود: نزديك شو به من؛آنگاه دست بر شكاف سرش گذارد، در حالي كه عبدالله سخت بي تابي مي كرد، جراحت سر را به هم آورد و بهبود پذيرفت، گويا شكستگي پديد نگشته بود؛ پس از آن فرمود: «اي عبدالله! سپاس خدايي را كه قرار داد گرفتاريها را كفاره گناهان پيروان ما در دنيا، تا در فرمان بردن حق، سالم بمانند و سزاوار مزد و اجر شوند». عبدالله عرض كرد: «اي اميرالمؤمنين عليه السلام! مجازات گناهان ما فقط در دنياست؟» حضرت فرمود: «آري؛ مگر نشنيده اي گفته پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را كه فرمود: «الدنيا سجن المؤمن وجنة الكافر»: دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است ». خداوند پيروان ما را در دنيا از گناهانشان پاكيزه گرداند به وسيله مصائب و ناراحتيها و به عفو خود، چنانكه مي فرمايد: «ما أصابكم من مصيبة فبما كسبت أيديكم و يعفو عن كثير»: آنچه مصيبت مي بينيد از كردار خود شماست، و بسياري از آن بخشش مي كند.[1] . آن گاه پيروان ما به قيامت وارد شوند و طاعتهاي آنان را زياد كند و لكن دشمنان ما را خداوند در دنيا جزاء دهد به طاعاتشان گرچه وزني ندارد، زيرا طاعتشان اخلاص ندارد و چون وارد قيامت شوند، سنگيني گناهان و كينه هايشان به محمد و آل محمد و ياران واقعي آنان، بر شانه آنهاست و در آتش فرو روند)). عبدالله عرض كرد: «اي اميرالمؤمنين عليه السلام استفاده كردم و به من آموختي، اگر به من مي فرموديد كه چه گناهي سبب محنت مجلس شد، بسيار نيكو بود كه ديگر مرتكب نشوم؟» حضرت فرمود: «هنگام نشستن، بسم الله نگفتي، اين مصيبت كفاره گناهت گشت؛ مگر نمي داني كه پيامبر از جانب خداوند مرا حديث كرد كه خداوند فرمايد: هر كاري كه در آن بسم الله گفته نشود، آن كار ناتمام خواهد ماند.» عبدالله عرض كرد: «پدر و مادرم فداي شما! ديگر بسم الله را ترك نمي كنم».حضرت فرمود: «پس تو سعادتمند خواهي گشت»! عبدالله عرض كرد: «تفسير بسم الله چيست؟» حضرت فرمود: «بنده چون بخواهد شروع در كاري كند مي گويد: بسم الله، يعني من به نام اين اسم، اين كار را انجام دهم، پس در هر كاري كه به بسم الله ابتداء كند آن عمل مبارك خواهد بود».[2] .
عبدالله بن يحيي بر اميرالمؤمنين عليه السلام وارد شد، صندلي (كرسي) در برابر آن حضرت بود، حضرت امر فرمود كه بر آن كرسي بنشيند؛ عبدالله نشست، چيزي نگذشت كه چيزي بر سرش افتاد و سرش شكست و خون جاري گشت.