کد مطلب:53221 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137
شاعر گويد: ملكنا فكان العفو منا سجية فلما ملكتم سال بالدم أبطح فحسبكم هذا التفاوت بيننا فكل اناء بالذي فيه ينضح «چون ما بر شما دست يافتيم عفو و گذشت را پيشه ساختيم و چون شما بر ما دست يافتيد سرزمين حجاز از خون جاري شد». «همين تفاوت ميان ما بس كه از هر كوزه همان برون تراود كه در اوست». علامه دياربكري گويد: راويت است هنگامي كه علي عليه السلام عمرو بن عبدود را كشت لباس او را در نياورد؛ خواهر عمرو بر سر جنازه برادر حاضر شد، چون لباس را به تن او ديد گفت: همرزم كريمي او را به قتل رسانده است؛ آن گاه از قاتل وي پرسيد، گفتند: علي بن ابي طالب بوده. وي اين دو بيت را سرود: لو كان قاتل عمرو غير قاتله لكنت أبكي عليه آخر الابد لكن قاتله من لايعاب به من كان يدعي قديما بيضة البلد «اگر قاتل عمرو غير از اين قاتل (يعني علي عليه السلام) بود تا پايان روزگار بر او مي گريستم». «اما قاتل او مردي است كه عيبي بر برادرم در كشته شدن به دست او نيست، كه او از قديم بزرگترين مرد ديار عرب بوده است».[2] و[3] .
ابن ابي الحديد گويد: در جنگ صفين هنگامي كه سپاه معاويه شريعه فرات را محاصره كردند و راه آب را بر آن حضرت بستند و سران شام به معاويه گفتند: بگذار همه از تشنگي بميرند چنانكه عثمان را تشنه كشتند، علي عليه السلام و يارانش از آنان خواستند كه راه آب را باز كنند، سپاه معاويه گفتند: نه، به خدا سوگند تو را قطره اي نمي دهيم تا از تشنگي بميري چنانكه عثمان لب تشنه جان سپرد. حضرت چون ديد ناگزير همه از تشنگي خواهند مرد، با ياران خود بر سپاه معاويه حملاتي پي در پي انجام داد تا پس از كشتاري فراوان كه سرها و دستها از بدن جدا شدند، آنان را از جاي خود دور كرد و خودشان بر آب دست يافتند و ياران معاويه در زمين خشك و بي آبي قرار گرفتند، ياران و شيعيان عرض كردند: اي امير مؤمنان، آب را از آنان دريغ دار چنانكه آنان دريغ داشتند و قطره اي آب به آنان مده و با تيغ عطش آنان را از پاي درآر و همه را دستگير كن كه ديگر نيازي به جنگ نيست. فرمود: نه، به خدا سوگند من با آنان مقابله به مثل نمي كنم، قسمتي از آب را براي آنان آزاد كنيد. زيرا كه لبه تيز تيغ ما براي آنان كافي است.[1] .