کد مطلب:53234 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
«شما را به تقواي الهي سفارش مي كنم و اينكه در طلب دنيا برنياييد گر چه دنيا در طلب شما برآيد، و بر آنچه از دنيا محروم مانديد اندوه و حسرت مبريد،و حق بگوييد، و براي پاداش (اخروي) كار كنيد، و دشمن ظالم و ياور مظلوم باشيد.شما دو نفر و همه فرزندان و خانواده ام و هر كس را كه نامه ام به او مي رسد سفارش مي كنم به تقواي الهي و نظم كارتان و اصلاح ميان خودتان، چرا كه از جدتان شنيدم كه مي فرمود: «اصلاح ميان دو كس از انواع نماز و روزه برتر است.» خدا را خدا را درباره يتيمان در نظر آريد، هر روز به آنان رسيدگي كنيد و حتي يك روز دهان آنان را خالي نگذاريد و مبادا در حضور شما تباه شوند. خدا را خدا را درباره همسايگان در نظر داريد، كه آنان سخت مورد سفارش پيامبرتان هستند، پيوسته به همسايگان سفارش مي كرد تا آنجا كه پنداشتيم آنان را ارث بر خواهد نمود. خدا را خدا را درباره قرآن ياد كنيد، مبادا ديگران به عمل به آن بر شما پيشي گيرند. خدا را خدا را درباره نماز ياد كنيد، كه آن ستون دين است. خدا را خدا را درباره خانه پروردگارتان ياد كنيد، تا زنده هستيد آن را خالي (و خلوت) نگذاريد؛ كه اگر اين خانه متروك بماند ديگر مهلت نخواهيد يافت. خدا را خدا را درباره جهاد در راه خدا به مال و جان و زبانتان ياد آريد، و بر شما باد به همبستگي و رسيدگي به يكديگر، و بپرهيزيد از قهر و دشمني و بريدن از هم امر به معروف و نهي از منكر را رها نكنيد كه بدانتان بر شما چيره مي شوند، آن گاه دعا مي كنيد ولي مستجاب نمي گردد. اي فرزندان عبدالمطلب، مبادا شما را چنان بينم كه به بهانه اينكه امير مؤمنان كشته شد دست به خون مسلمانان بيالاييد؛ هش داريد كه به قصاص خون من جز قاتلم را نبايد بكشيد؛ بنگريد هر گاه كه من از اين ضربت او جان سپردم تنها به كيفر اين ضربت يك ضربت بر او بزنيد و اين مرد را مثله نكنيد،[1] چرا كه از رسول خدا صلي اللّه عليه و آله و سلم شنيدم كه مي فرمود: «از مثله كردن بپرهيزيد گرچه سگ هار باشد».[2] . از وصيت ديگر آن حضرت پيش از شهادت و پس از ضربت ابن ملجم ملعون: «وصيت من به شما آن است كه چيزي را با خدا شريك مسازيد، و به محمد صلي اللّه عليه و آله و سلم سفارش مي كنم كه سنت او را ضايع مگذاريد، اين دو ستون را به پا داريد، و اين دو چراغ را افروخته بداريد، و تا از جاده حق منحرف نشده ايد هيچ نكوهشي متوجه شما نيست. من ديشب يار و همدم شما بودم و امروز مايه عبرت شما گشته ام و فردا از شما جدا خواهم شد. خداوند من و شما را بيامرزد. اگر زنده ماندم خودم صاحب اختيار خون خود هستم، و اگر فاني شدم فنا ميعادگاه من است، و اگر بخشيدم بخشش مايه تقرب من به خدا و نيكويي براي شماست؛ پس شما هم ببخشيد «آيا نمي خواهيد كه خدا هم شما را ببخشايد؟»[3] به خدا سوگند هيچ حادثه اي ناگهاني از مرگ به من نرسيد كه آن را ناخوش دارم، و نه هيچ وارد شونده اي كه ناپسندش دانم؛ و من تنها مانند جوينده آبي بودم كه به آب رسيده، و طالب چيزي كه بدان دست يافته است؛ «و آنچه نزد خداست براي نيكان بهتر است».[4] . از اين كه فرمود: «به خدا سوگند هيچ حادثه اي ناگهاني از مرگ به من نرسيد كه... معلوم مي شود كه امام عليه السلام پيوسته از روي شوق در انتظار شهادت به سر مي برده و مي دانسته است كه آنچه پيامبر راستگوي امين صلي اللّه عليه و آله و سلم به او خبر داده ناگزير فرا خواهد رسيد، چنانكه قيامت آمدني است و شكي در آن نيست و وعده او ترك و تخلف ندارد، و آن حضرت با دلي پر صبر در انتظار آن بود و- بنا به نقل گروهي از دانشمندان مانند ابن عبدالبر و ديگران- مي فرمود: «شقي ترين اين امت از چه انتظار مي برد كه اين محاسن را از خون اين سر سيراب سازد؟» و بارها مي فرمود: «به خدا سوگند كه موي صورتم را از خون بالاي آن سيراب خواهد كرد».[5] .
هنگامي كه ابن ملجم- كه خدا لعنتش كند- او را ضربت زد، حضرتش به حسن و حسين عليهماالسلام چنين وصيت فرمود: