کد مطلب:74709 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:204
[صفحه 10] يحزنون به انفسهم و يستثيرون به دواء دائهم، فاذا مروا بآيه فيها تشويق ركنوا اليها طمعا، و تطلعت نفوسهم اليها شوقا، و ظنوا انها نصب اعينهم و اذا مروا بآيه فيها تخويف اصغوا اليها مسامع قلوبهم، و ظنوا ان زفير جهنم و شهيقها في اصول آذانهم. شب هنگام به نماز مي ايستند، و آيات نوراني قرآن را با همه ي وجود زمزمه مي كنند و در هاله يي از حزن مقدس و دنيايي از عرفان و توجه، آن را در كام جانشان مي ريزند، و آنگاه با نيروي برگرفته از آن به درمان دردهاشان مي پردازند، آري بزرگترين درد انسان دوري از خدا و اشتغال به غير اوست. قرآن را مي خوانند و در آيات نوراني آن تفكر و تدبر مي كنند و آنگاه كه بشارتهاي الهي را مي شنوند، بدان دل مي بندند و شكوفه هاي شوق بر جانشان مي دمد، و چنانند چون كسي كه بدان دست يازيده و آن را دريافت كرده است. ولي وقتي به آيه ي عذاب مي رسند چنانند كه گويا صداي زبانه ي آتش و همهمه ي شعله هاي خشمناك جهنم را مي شنوند.
اما الليل فصافون اقدامهم تالين لاجزاء القرآن، يرتلونها ترتيلا،
صفحه 10.