کد مطلب:36412 دوشنبه 9 شهریور 1394 آمار بازدید:1607

یاران حق در امانند
 



حق و باطل...


پیشروی و پسروی...


آسایش و محنت...


آزادی و بردگی...


اینها، نامهای گوناگون دو حقیقت متضاد هستند: خیر و شر.


خیر، شامل تمامی اموری است كه خیر و سعادت انسان را در دنیا و آخرت تامین می كند از قبیل پیشرفت، آسایش، آزادی و...


چنانكه شر، بیانگر تمام احوالی است كه بدبختی انسان درآنها است از واماندگی و محنت و بندگی و آفتهای دیگر.


از زمانی كه خداوند زمین را آفرید و انسان را بر روی آن خلق نمود، خیر و شر، دو حقیقت ناهمساز بوده اند كه برای آزمایش انسان در نهاد او قرار گرفته اند.


در نهاد انسان اراده ی خیر و شر در كنار هم قرار دارند: «ما راه راست را به او نموده ایم، خواه راه شكر و سپاس پیش گیرد و خواه راه كفر و ناسپاسی. سوره ی الانسان، آیه ی 3 »


بنابراین تفاوت میان آدمیان از آنجا پیدا می شود كه برخی به خیر می گرایند و گروهی به شر روی می آورند.


از همین جاست كه هر یك از دو قطب خیر و شر پیروانی پیدا


 


 


[صفحه 27]


 


می كنند. پیروان خیر- كه همانا رهروان حقند- در نبردی دائمی هستند با پیروان شر كه اهل باطلند.


البته حق بر باطل پیروز نمی شود مگر با تلاش اهل حق، چنانكه باطل نیز تنها با كوشش رهروانش، بر حق چیرگی می یابد. بنابراین خداوند نیست كه مردم را به پیروی از حق یا باطل وادار می سازد، بلكه خداوند از دخالت در میدان آزمایش آدمی پرهیز می كند تا او اراده ی خود را به كار اندازد. بنابراین: هر گاه باطل مسلط شود، رهروان حق در انجام وظایف خود كوتاهی كرده اند، نه آنكه باطل از امتیازات طبیعی پیروزی بر حق برخودار است.


امام علی (ع) در گفتار زیر از همین حقیقت پرده بر می دارد:


ایها الناس: لولم تتخاذ لوا عن نصر الحق، و لم تهنوا عن توهین الباطل، لم یطمع فیكم من لیس مثلكم، و لم یقومن قوی علیكم، لكنكم تهتم متاه بنی اسرائیل!! و لعمری لیضعفن لكم التیه من بعدی اضعافا بما خلفتم الحق وراء ظهوركم، و قطعتم الادنی، و وصلتم الابعد!! و اعلموا انكم ان اتبعتم الداعی لكم سلك بكم منهاج الرسول، و كفیتم موونه الاعتساف، و نبذتم الثقل الفادح عن الاعناق.


«ای مردم...


اگر در یاری حق یكدیگر را دلسرد نمی كردید و در برانداختن باطل سستی نشان نمیداید، كسی كه مثل شما نیست، به هستی شما طمع نمی بست، و آنكه بر شما چیره شده است، نیرو نمی گرفت...


اما شما به همان سرگردانی بنی اسرائیل (كه از رهبر خود حضرت


 


 


[صفحه 28]


 


موسی نافرمانی كردند و در بیابان گمراه شدند) دچار گشته اید و به جان خودم سوگند، كه پس از من سرگردانی تان چند برابر خواهد شد. چرا كه شما به حق پشت كرده اید، از نزدیك بریده اید (كه همان اصول اعتقادی است) و به دور (كه هیچ پیوندی با ایمانتان ندارد) پیوسته اید، (این یك حقیقت زنده است چه، كسانی كه حق را كنار می گذارند، در نتیجه، گرفتار آشوب می شوند و به قهقرا می روند، و سرانجام به سلطه ی اهل باطل گردن می نهند، زیرا كناره گیری از حق، لاجرم به سود دشمن آن یعنی باطل تمام می شود.)


و بدانید: هرگاه از كسی كه شما را فرامی خواند پیروی كنید، شما را به راه روشن پیامبر می برد، و شما از رنج سرگردانی رها می شوید و گردن خود را از زیر بار گران بیهودگی آزاد می سازید.»[1].


 


 

صفحه 27، 28.


 

 







 

 



  1. نهج البلاغه، خطبه ی 165.