دربارة آيات هفتم و هشتم سورة شمس: وَ نَفْسٍ وَ مَا سَوَّغهَا # فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَغهَا ; و قسم به نفس و آن كه او را نيكو ميآفريند و به او شر و خير را الهام ميكند. پرسشهايي مطرح است: الف ـ اگر خداوند نفس انسان را نيكو آفريد، پس چرا شر را به او الهام ميكند؟ ب ـ به طور طبيعي به برخي نفسها شر و به برخي ديگر خير را الهام ميكند، و اين موضوع با عدالت خداوند سازگار نيست؟
ج ـ الهام خير و شر چگونه است; آيا نفس ميتواند اين الهامها را درك كند؟