کد مطلب:32254 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:1

گنجینه پرسمان » اعتقادات

شيطان به خداوند ميگويد: همة بندگان به جز بندگان مخلَصت را گمراه ميكنم; او از كجا ميدانست بندگان خدا به دو دسته تقسيم ميشوند؟

بندگان مُخْلَص كساني هستند كه از نظر ايمان، تقوا، معرفت و بندگي خدا، خالص شدهاند و هر گونه ناخالصي را در حوزههاي اعتقادي، اخلاقي و عملي در خود راه نميدهند; آنها افزون بر واجبات همة مستحبها را انجام ميدهند و افزون بر ترك حرامها، از ارتكاب مكروهها نيز دوري ميكنند; از اين رو، به نوعي از عصمت ميرسند; از طرفي خداوند متعال، به علت شايستگي كه اين افراد از خود نشان ميدهند، آنان را براي خود خالص كرده، به گونهاي كه هيچ كس و هيچ چيز، حتي شيطان از آنان سهمي ندارند; بر اين اساس، هرجا بخواهند به انحراف نزديك شوند ]نه اين كه مرتكب شوند[، برهان خداوند ]عصمت الهي[ از آن مانع ميشود: وَ لَقَدْ هَمَّتْ بِهِي وَهَمَّ بِهَا لَوْلاَ َّ أَن رَّءَا بُرْهَـَنَ رَبِّهِي كَذَ َلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوَّءَ وَ الْفَحْشَآءَ إِنَّهُو مِنْ عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ ;(يوسف،24) وي ]زليخا[ قصد او ]يوسف[ كرد و او ]يوسف[ نيز اگر برهان پروردگار را نميديد قصد وي ]زليخا[ مينمود! اين چنين كرديم تا بدي و فحشا را از او دور ساختيم، چرا كه او از بندگان مخلَص ما بود.

شيطان، با توجه با ماهيت انسان و مختار بودن او فهميد كه بندگان خدا، چند دسته خواهند شد و دانست كه گروهي از بندگان خاصّ خدا به هيچ قيمتي در منطقة نفوذ و حوزة وسوسه او قرار نميگيرند; از ا ين رو، از روي ناچاري، آنها را از وسوسة خود استثنا كرد: قَالَ فَبِعِزَّتِكَ لاَ ?ُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ# إِلآعِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ ;(ص،82و83) گفت: به عزتت سوگند همة آنها را گمراه خواهم كرد! مگر بندگان خالص تو از ميان آنها را. اين حدس و گمان ابليس درست از آب درآمد و هر كس به نحوي در دام او گرفتار شد و جز مخلَصان از آن نجات نيافتند، همان گونه كه قرآن ميفرمايد: وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَيْهِمْ إِبْلِيسُ ظَنَّهُو فَاتَّبَعُوهُ إِلآفَرِيقًا مِّنَ الْمُؤْمِنِينَ ;(سبأ،20) گمان ابليس دربارة آنها به واقعيت پيوست و جز گروهي از مؤمنان همه از او پيروي كردند.(ر.ك: تفسير الميزان، علامه طباطبايي; ترجمة آقاي موسوي همداني، ج 11، ص 198 ـ 203، بنياد علمي و فرهنگي علامه; و همان، ج 17، ص 361 / تفسير نمونه، آيت الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 19، ص 344، دار الكتب الاسلامية.)