کد مطلب:13057 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:560
ابراهیم
از ملكی به ملك دیگر نظر افكند و این گونه دیده او به ملكوت خداوند گشوده شد و پیامبر اول به خداوند و بعد به ملك او نظر افكند و خداوند این گونه فرمود: (ألم تر الی ربك كیف مد الظل).
ابراهیم (ع) گفت: (انی ذاهب الی ربی) و پیامبر به سوی خداوند معراج كرد (أسری بعبده لیلا من المسجد الحرام...).
ابراهیم (ع) گفت: (و الذی أطمع ان یغفرلی) ولی خداوند به رسول الله (ص) گفت: (لیغفر لك الله...).
ابراهیم گفت: (و لا تخزنی) و برای پیامبر روزی است كه در آن روز خداوند خواری نصیب او نخواهد ساخت و در آن روز یعنی روز حساب بزرگی و مجد و عظمت پیامبر هویدا خواهد شد.
ابراهیم در میان آتش نمرود گفت: خداوند مرا كفایت می كند (حسبی الله)، ولی به پیامبر از سوی خداوند گفته شد: (یا ایها النبی حسبك الله) ای پیامبر خداوند تو را كفایت می كند
[ صفحه 112]
ابراهیم گفت: (و اجعل لی لسان صدق) ولی به پیامبر از سوی خداوند گفته شد:(و رفعنا لك ذلرك).
ابراهیم گفت: (و أرنا منا سكنا) ولی به پیامبر گفته شد: (لنریه...).
ابراهیم گفت: (و اجعلنی من ورثة جنة نعیم) ولی به محمد(ص) از سوی خداوند گفته شد: (و للاخرة خیر كل) و ابراهیم گفت: (و الذی هو یطعمنی) ولی به محمد(ص) گفته شد: «أطعمهم من جوع) به خاطر قول محمد.
ابراهیم از روزی دادن به دشمنانش امساك ورزید و برای اهل بیت و خانواده اش از خداوند روزی از ثمرات طلب نمود ولی محمد (ص) در این امر سخاوت داشت و حتی برای دشمنانش نیز طلب روزی و رزق می كرد تا آن جا كه از سوی خداوند مورد خطاب قرار گرفت كه: (و لا تبسطها كل البسط): ابراهیم به خداوند قسم گفت: (تالله لأكیدن اصنامكم) ولی خداوند به جان محمد(ص) قسم خورد كه ایشان مقام ابراهیم را قبله خواهند گرفت (اتخذوا ابراهیم مصلی) همان گونه كه رفتار رسول الله (ص) اسوه و الگو است و سخن او محل رجوع (لقد كان فی رسول الله اسوة حسنة)، ابراهیم بتهای قوی خودی را در خفا و با خشم برای خداوند شكست ولی محمد (ص) سیصد و شصت بت از كعبه را شكست و بندگان و عبادت كنندگان آن بتها را با شمیر رام كرد و خوار نمود. خداوند ابراهیم را پس از ابتلائات بسیار برگزید (و لقد اصطفینا) ولی محمد (ص) را قبل از ابتلاء و امتحان برگزید. خداوند ابراهیم را برگزید و او نیز مال خو را در راه خداوند متعال و به خاطر او انفاق نمود ولی خداوند بزرگ همه عالم را به خاطر محمد(ص) آفرید.
مقام ابراهیم(ع) مقام خدمت بود (و اتخذوا من مقام ابراهیم) و مقام محمد (ص) مقام شفاعت است (عسی أن یبعثك ربك) و شفیع بالاتر و برتر از خادم است. ابراهیم در جستجوی حقیقت عبودیت خداند بود و وصال حضرت حق را طلب می نمود آن گونه كه گفت: (هذا ربی) یعنی در پی یافتن و وصال بود، ولی محمد (ص) از
[ صفحه 113]
خداوند بقای وصل را طلب نمود آنجا فرمود: (أمرت أن أكون من المسلمین) و بقاء بر ابتداء ارجحیت دارد.
خداوند حرارت آتش را بر حضرت ابراهیم (ع) سرد و سلامت گردانید و برای محمد (ص) سمی كه یهودیان خیبر به حضرت خوراندند بی اثر گرداند آن گاه آتش جهنم را تحت اراده و اختیار او قرار داد در حالی كه همه آتش های دنیا مانند ذره ای از آتش جهنم است.
ابراهیم ندا داد كه مردم برای حج و قربانی بیایند (و اذن فی الناس بالجج) ولی محمد (ص) را به اسلام وایمان دعوت نمود و در میان ایشان ندا داد (منادیا للأیمان أن آمنوا بربكم). به ابراهیم گفته شد: (أولم تؤمن) ولی به محمد (ص) گفته شد: (آمن الرسول). ابراهیم گفت: (فانهم عدولی) ولی به محمد (ص) گفته شد: (لولاك لما خلقت الأفلاك). خداوند به ابراهیم خلیل (ع) فرمود: (وفدیناه بذبح عظیم) ولی عبدالله پدر محمد(ص) برای او صد ناقه قربانی كرد. خداوند در اولاد ابراهیم بركت نهاد آن قدر كه آنها بسیار زیاد شدند تا آنجا كه حضرت داود (ع) در زمان خویش امر به شمارش حساب آنان نمود لكن از این كار عاجز شدند، چون خداوند به ابراهیم وحی فرمود كه اگر اطاعت خداوند را در ذبح اسماعیل (ع)، او نیز بركت و كثرت را در اولاد ابراهیم قرار دهد و او نیز اطاعت نمود ولی اسماعیل (ع)، او نیز بركت و كثرت را در اولاد ابراهیم قرار دهد و او نیز اطاعت نمود ولی اسماعیل (ع) را به امر خداوند ذبح ننمود، اما محمد(ص) وقتی در مورد ذبح پسرش حسین (ع) امتحان می شود حسین (ص) این بار بر خلاف اسماعیل (ع) كشته می شود و به امر خداند اولادش كثیر و زیاد می شوند.
ابراهیم با واسطه برای خداوند بزرگ مرتبه نماز به پا داشت (و كذلك نری ابراهیم) ولی محمد(ص) بدون واسطه بود (ثم دنی فتدلی). ابراهیم رضای خداوند را طلب می نمود پس كعبه را ساخت و بر ا نمود (و اذ یرفع ابراهیم القواعد من البیت) ولی خداوند قبله را برای خشنودی و رضای حبیب خود محمد (ص) كعبه قرار داد
[ صفحه 114]
(فلنولینك قبلة ترضاها).
ابراهیم (ع) گفت: (انی ذاهب الی ربی) و پیامبر به سوی خداوند معراج كرد (أسری بعبده لیلا من المسجد الحرام...).
ابراهیم (ع) گفت: (و الذی أطمع ان یغفرلی) ولی خداوند به رسول الله (ص) گفت: (لیغفر لك الله...).
ابراهیم گفت: (و لا تخزنی) و برای پیامبر روزی است كه در آن روز خداوند خواری نصیب او نخواهد ساخت و در آن روز یعنی روز حساب بزرگی و مجد و عظمت پیامبر هویدا خواهد شد.
ابراهیم در میان آتش نمرود گفت: خداوند مرا كفایت می كند (حسبی الله)، ولی به پیامبر از سوی خداوند گفته شد: (یا ایها النبی حسبك الله) ای پیامبر خداوند تو را كفایت می كند
[ صفحه 112]
ابراهیم گفت: (و اجعل لی لسان صدق) ولی به پیامبر از سوی خداوند گفته شد:(و رفعنا لك ذلرك).
ابراهیم گفت: (و أرنا منا سكنا) ولی به پیامبر گفته شد: (لنریه...).
ابراهیم گفت: (و اجعلنی من ورثة جنة نعیم) ولی به محمد(ص) از سوی خداوند گفته شد: (و للاخرة خیر كل) و ابراهیم گفت: (و الذی هو یطعمنی) ولی به محمد(ص) گفته شد: «أطعمهم من جوع) به خاطر قول محمد.
ابراهیم از روزی دادن به دشمنانش امساك ورزید و برای اهل بیت و خانواده اش از خداوند روزی از ثمرات طلب نمود ولی محمد (ص) در این امر سخاوت داشت و حتی برای دشمنانش نیز طلب روزی و رزق می كرد تا آن جا كه از سوی خداوند مورد خطاب قرار گرفت كه: (و لا تبسطها كل البسط): ابراهیم به خداوند قسم گفت: (تالله لأكیدن اصنامكم) ولی خداوند به جان محمد(ص) قسم خورد كه ایشان مقام ابراهیم را قبله خواهند گرفت (اتخذوا ابراهیم مصلی) همان گونه كه رفتار رسول الله (ص) اسوه و الگو است و سخن او محل رجوع (لقد كان فی رسول الله اسوة حسنة)، ابراهیم بتهای قوی خودی را در خفا و با خشم برای خداوند شكست ولی محمد (ص) سیصد و شصت بت از كعبه را شكست و بندگان و عبادت كنندگان آن بتها را با شمیر رام كرد و خوار نمود. خداوند ابراهیم را پس از ابتلائات بسیار برگزید (و لقد اصطفینا) ولی محمد (ص) را قبل از ابتلاء و امتحان برگزید. خداوند ابراهیم را برگزید و او نیز مال خو را در راه خداوند متعال و به خاطر او انفاق نمود ولی خداوند بزرگ همه عالم را به خاطر محمد(ص) آفرید.
مقام ابراهیم(ع) مقام خدمت بود (و اتخذوا من مقام ابراهیم) و مقام محمد (ص) مقام شفاعت است (عسی أن یبعثك ربك) و شفیع بالاتر و برتر از خادم است. ابراهیم در جستجوی حقیقت عبودیت خداند بود و وصال حضرت حق را طلب می نمود آن گونه كه گفت: (هذا ربی) یعنی در پی یافتن و وصال بود، ولی محمد (ص) از
[ صفحه 113]
خداوند بقای وصل را طلب نمود آنجا فرمود: (أمرت أن أكون من المسلمین) و بقاء بر ابتداء ارجحیت دارد.
خداوند حرارت آتش را بر حضرت ابراهیم (ع) سرد و سلامت گردانید و برای محمد (ص) سمی كه یهودیان خیبر به حضرت خوراندند بی اثر گرداند آن گاه آتش جهنم را تحت اراده و اختیار او قرار داد در حالی كه همه آتش های دنیا مانند ذره ای از آتش جهنم است.
ابراهیم ندا داد كه مردم برای حج و قربانی بیایند (و اذن فی الناس بالجج) ولی محمد (ص) را به اسلام وایمان دعوت نمود و در میان ایشان ندا داد (منادیا للأیمان أن آمنوا بربكم). به ابراهیم گفته شد: (أولم تؤمن) ولی به محمد (ص) گفته شد: (آمن الرسول). ابراهیم گفت: (فانهم عدولی) ولی به محمد (ص) گفته شد: (لولاك لما خلقت الأفلاك). خداوند به ابراهیم خلیل (ع) فرمود: (وفدیناه بذبح عظیم) ولی عبدالله پدر محمد(ص) برای او صد ناقه قربانی كرد. خداوند در اولاد ابراهیم بركت نهاد آن قدر كه آنها بسیار زیاد شدند تا آنجا كه حضرت داود (ع) در زمان خویش امر به شمارش حساب آنان نمود لكن از این كار عاجز شدند، چون خداوند به ابراهیم وحی فرمود كه اگر اطاعت خداوند را در ذبح اسماعیل (ع)، او نیز بركت و كثرت را در اولاد ابراهیم قرار دهد و او نیز اطاعت نمود ولی اسماعیل (ع)، او نیز بركت و كثرت را در اولاد ابراهیم قرار دهد و او نیز اطاعت نمود ولی اسماعیل (ع) را به امر خداوند ذبح ننمود، اما محمد(ص) وقتی در مورد ذبح پسرش حسین (ع) امتحان می شود حسین (ص) این بار بر خلاف اسماعیل (ع) كشته می شود و به امر خداند اولادش كثیر و زیاد می شوند.
ابراهیم با واسطه برای خداوند بزرگ مرتبه نماز به پا داشت (و كذلك نری ابراهیم) ولی محمد(ص) بدون واسطه بود (ثم دنی فتدلی). ابراهیم رضای خداوند را طلب می نمود پس كعبه را ساخت و بر ا نمود (و اذ یرفع ابراهیم القواعد من البیت) ولی خداوند قبله را برای خشنودی و رضای حبیب خود محمد (ص) كعبه قرار داد
[ صفحه 114]
(فلنولینك قبلة ترضاها).