کد مطلب:36435 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:768
و آنان كه در تحمل سختی ها ورزیده گشته اند... و چون الفت مادر با فرزندانش به جهاد خو گرفته اند. به خاطر ترس از خداوند، دیدگانشان گریان است، شكمشان- از روی زهد- به پشت چسبیده، و لبهایشان از ذكر پروردگار خشكیده است. بر سیمایشان غبار خشوع نشسته، روحشان از جاه طلبی و فتنه انگیزی پاك است. به دست چنین كسانی آزادی زمین و رهائی انسانها امكان پذیر است، و هم اینان می توانند آرمان رهائی امت را تحقق بخشند. در جستجوی این گونه افراد و حسرت از دوری چنین كسانی است كه امام علی (ع) می فرماید: این القوم الذین دعوا الی الاسلام فقبلوه، و قراوا القران فاحكموه، و هیجوا الی الجهاد فولهوا و له اللقاح الی اولادها، و [صفحه 68] سلبوا السیوف اغمادها، و اخذوا باطراف الارض زحفا زحفا و صفا صفا؟ بعض هلك و بعض نجا،... «كجایند قومی كه به اسلام خوانده شدند و آن را پذیرفتند؟ و قرآن را خواندند و آن را به كار بستند؟ به جهاد برانگیخته شدند و به سان ماده شتری كه بچه هایش را می نوازد، بدان دل بستند. شمشیرها از نیام كشیدند و گروه گروه و صف در صف كناره های زمین را گشودند. برخی از آنان به خاك افتادند و برخی رستند. (زمین به همت چنین گردانی از بند می رهد) نه زنده ماندن یارانشان، بشارتی بود، و نه در مرگ آنان به سوگ می نشستند (چه، زندگی را در مرگ یافته بودند). دیدگانشان از گریه رنگ باخته، شكمهاشان از روزه داری به پشت چسبیده، لبها از فرط ذكر حق خشكیده، رخسارشان از شب زنده داری به زردی گرائیده و بر سیمایشان غبار فروتنی نشسته، آنان برادران من بودند كه رفتند. پس حق داریم كه دیدارشان را آرزو كنیم و از دوریشان انگشت حسرت بگزیم.»[1].
كسانی كه از بند شهوتها آزاد شده اند...
صفحه 68.