کد مطلب:36437 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:847
اما دشمن كیست؟ در حقیقت دشمن تنها كسی نیست كه خواهان قتل توست، بلكه كسی كه خواهان كشتن آئین توست نیز دشمن است، و چنانچه در برابر احكام الهی سر فرود نیاورد، سلاح تنها درمان اوست. امام علی (ع) در نامه ای كه به پسر عمویش عبیدالله، می نویسد و اعتماد حضرتش را به او، و ناسازگاریهای او را گوشزد می كند، چنین می فرماید: ایها المعدود كان عندنا من ذوی الالباب، كیف تسیغ شرابا و طعاما و انت تعلم انك تاكل حراما و تشرب حراما؟ و تبتاع الاهاء و تنكح النساء من مال الیتامی و المساكین و المومنین المجاهدین الذین افاء الله علیهم هذه الاموال، و احرزبهم [صفحه 71] هذه البلاد!! فاتق الله و اردد الی هولاء القوم اموالهم، فانك ان لم تفعل ثم امكننی الله منك لا عذر الی الله فیك، و لا ضربنك بسیفی الذی ما ضربت به احدا الادخل النار! و الله لو ان الحسن و الحسین فعلا مثل الذی فعلت ما كانت لهما عندی هواده، و لا ظفر امتی باراده،حتی اخذ الحق منها، و ازیل الباطل عن مظلمتهما. «... هان! ای كه روزگاری نزد ما از خردمندان به شمار میآمدی! چگونه با این آسوده دلی از مال حرام می خوری و می نوشی؟ چگونه از اموال یتمیان و درویشان و مومنان و مجاهدان- كه خداوند بدانان بخشیده است و این جهان را به دست آنان نگاهداشته- كنیزان می خری و با زنان در می آمیزی؟ از خدا بترس و مال مردم باز پس ده، كه اگر چنین نكنی و خدای مرا بر تو دست دهد ترا به كیفر برسانم و خداوند مرا معذور بدارد، و تو رابه شمشیرم گردن زنم كه هر كس ضربت آن چشیده بی گمان به دوزخ روان شده است. و به خدا سوگند كه اگر حسن و حسین عمل تو را كرده بودند، تا حق مردم را از آنان باز نمی ستاندم و پیامدهای حق كشی آنان نمی ستردم، نه در اراده ام سستی راه می یافت و نه با آنان بر سر مهر می آمدم.»[1]. [صفحه 72]
در برابر دشمن باید سلاح برداشت.
صفحه 71، 72.