کد مطلب:36458 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:560

روحیه ی سربازان











روحیه ی سربازان تاثیر قاطعی بر نتیجه ی جنگ دارد. سربازی كه به حقانیت جنگیدن خود اطمینان دارد، می تواند بی هیچ تزلزلی در برابر گردانی از نفرات دشمن پایداری كند.

كارشناسان نظامی 75 درصد از پیروزی را در گرو روحیه ی عالی ارتش می دانند و تنها 25 درصد دیگر را به عواملی چون ساز و برگ و سازماندهی، آموزش نظامی و ارتباطات نسبت می دهند.

[صفحه 99]

این نظر تنها در شرایط جنگی صائب نیست، بلكه درباره ی هر نوع مبارزه ای نیز صادق است.

بنابراین روحیه ی مجاهدان نقش تعیین كننده ای در پیشرفت و اثر بخشی فعالیت آنان دارد.

حال به این پرسش می رسیم كه چگونه می توان روحیه ی افراد مبارز یا سربازان رزمنده را بالا برد؟

پاسخ آن است كه: با داشتن یك جهان بینی روشن این امر امكان پذیر است، بدین منظور نكات زیرا را باید توضیح داد:

1- خداوند یكتا بر همه ی بندگان خویش مسلط است و تنها اوست كه عظمتش بیكران و سپاهیانش پیروز است و سربازی كه جهاد می كند در پیكار خود تنها باید به خداوند متكی باشد.

2- تاریخ نشان می دهد كه با وجود انبوه بیشمار گمراهان، كسانی كه به خداوند تكیه نموده و با دشمنان او رزمیده اند، پیروز شده اند. برای مثال پیامبران بر دروغ زنانی كه رسالت ایشان را انكار می كردند، فائق آمدند.

3- از مرگ گریزی نیست، پس بهتر است انسان خود را برای آن آماده كند، به ویژه آنكه مرگ، منبع هراسها و دلهره هائی است كه یگانه راه رهائی از آنها اطاعت از پروردگار است.

4- دنیا محل گذر است و برای كسی بر جا نمی ماند. عمری كه گذشت دیگر بازگشتی ندارد. دنیا چون روز یا ماهی است كه سپری شده و فراسوی آن جز دوزخ یا بهشت چیزی نیست.

وقتی این حقایق را می دانیم رواست كه هر آنچه خدا می طلبد با خشنودی بدو سپاریم. امام علی (ع) می فرماید:

[صفحه 100]

احمده شكرا لانعامه، و استعینه علی وظائف حقوقه، عزیز الجند، عظیم المجد، و اشهد ان محمدا عبده و رسوله، دعا الی طاعته، و قاهر اعداءه جهادا عن دینه، لا یثنیه عن ذلك اجتماع علی تكذیبه، و التماس لاطفاء نوره. فاعتصموا بتقوی الله...

«خدای را به پاس بخششهایش سپاس می گویم، و از او برای ادای حقوقش یاری می جویم كه عظمتش بیكران و سپاهیانش پیروز است.

و گواهی می دهم كه محمد (ص) بنده و فرستاده اوست. مردم را به پرستش او فراخواند و در جهاد در راه دین او بر دشمنان وی چیرگی یافت. همدستی گمراهان در انكار وی و تلاششان در خاموش كردن پرتوش در او كارگر نبود. در راه خداوند پرهیزكاری پیشه كنید كه این ریسمان استوار است و پناهگاهی بلند و پایدار. مرگ را با سختی هایش پذیرا شوید، و پیش از آنكه فرارسد خود را مهیای آن سازید، و قبل از سررسیدنش آماده باشید. و رستاخیز همانا فرجام كار است، و این اندرزی می تواند بود برای عاقلان و عبرتی بهر جاهلان و پیش از فرارسیدن آن روز شما چه می دانید از تنگی گور، و شدت اندوه، و هراس برزخ، و لرزش های اضطراب، و درهم پیچی اندامها، و آكندگی گوشها از خاك و صداهای هولناك، و تاریكی مغاك و ترس عقاب، و فشار قبر، و سختی سنگ گور؟

الله، الله، ای بندگان خدا دنیا بر شما می گذرد چنانكه بر پیشینیان گذشت، شما و قیامت به یكدیگر همبسته اید و گویی قیامت با نشانه هایش پیش آمده و با درفشهایش نزدیك شده و شما را در مسیر خود نگاهداشته است، و پنداری با دلهره هایش سر رسیده و سینه اش را گسترانیده، و دنیا از فرزندان خویش دست شسته و آنان را از آغوش خود

[صفحه 101]

برانده است. چون روزی است كه سپری شد یا ماهی كه سرآمد، تازگی آن رنگ كهنگی گرفت و فربهی آن رو به لاغری گذاشت. در جایگاهی تنگ، با كارهایی درهم و آشفته كه لهیبش سخت سوزان، نفیرش بلند، زبانه اش فروزان، ضجه اش خشم آگین، شعله اش سوزان، خموشی اش دور، هیمه اش آتشناك، وعده اش سهمگین، ژرفایش ناپیدا، كرانه هایش تاریك، ریگهایش گدازان و گذرانش رسوائی خیز است. اما «آنان كه به خاطر رضای پروردگار پرهیزكاری پیشه كردند جملگی به بهشت روان می شوند». از عذاب در امانند و از عتاب بر كنار. از آتش دوزخ دوری گرفته اند و سرای بهشت با وجود آنان آرامش یافته است و آنان نیز و از جایگاه آسوده خود خرسندند. اینان آن كسانند كه در دنیا كردارشان پسندیده و دیدگانشان گریان بود. شبهایشان در دنیا از فرط نیایش و آمرزش خواهی روز بود، و روزهایشان از پارسایی و وارستگی شب گردیده. پس خداوند پاداش آنان را ادا نمود و به بهشت بازگشت داد، چه سزاوار آن بودند كه با شادكامی پایدار در سرایی جاویدان بیاسایند.

پس ای بندگان خدا (از راه حق بیرون نروید) كه با رعایت آن، پیروزمند شما ظفر می یابد، و با پشت كردن به آن تباه كننده ی شما زیان می برد. با اعمال خود بر اجل خویش پیشی بگیرید، چه شما گروگان توشه ای هستید كه به آخرت می فرستید، و به آنچه به جای آورده اید پاداش می گیرد، و بدانید كه مرگ بر شما آنچنان فرود می آید كه نه به بازگشت دست رسی خواهید داشت و نه از لغزش در امان خواهید بود. پروردگار، ما و شما را به طاعت خود و طاعت فرستاده اش بر گمارد و به بركت رحمتش ما و شما را ببخشاید.

[صفحه 102]

بر جای و استوار و در برابر بلا شكیبا باشید! دست و تیغ خود را در هوای زبانهاتان به كار نیندازید و در كاری كه خدا شتاب روا نداشته، مشتابید. بدانید كه هر كس از شما با معرفت حق پروردگار خویش و پیامبر و اهل بیتش در بستر جان سپارد، شهید مرده است و پاداش او بر عهده ی خداست و مستحق ثواب نیت نیكوكاری خویش است، و نیت او جای شمشیر زنیش را می گیرد و هر چیزی را مدت و هنگام ویژه ای است.»[1] (پس كارها را در وقت مناسب آن انجام دهید.)


صفحه 99، 100، 101، 102.








    1. نهج البلاغه، خطبه ی 232.