کد مطلب:36459 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:547

غنایم جنگی











هر آنچه مجاهدان با سلاح خویش به دست آورند، به تمام مردم تعلق دارد... بنابراین فرمانده، حق ندارد از اموال عمومی به دوستان و نزدیكانش بذل و بخشش كند.

امام در نامه ای به یكی از كارگزاران خود به نام «مصقله بن هبیره» چنین می نگارد:

بلغنی عنك امر ان كنت فعلته فقد اسخطت الهك، و اغضبت امامك، انك تقسم فی المسلمین الذی حارته رماحهم و خیولهم، و اربقت علیه دماوهم، فین اعتامك من اعراب قومك، فو الذی فلق الحبه و...

«درباره ی تو گزارشی به من رسیده است كه اگر درست باشد خدای را بر سر خشم آورده و از فرمان پیشوای خود سرپیچیده ای: تو اموال و

[صفحه 103]

غنایمی كه از آن همه ی مسلمانان است و آن را به زور نیزه ها و اسبان خود به دست آورده اند و بر سر آن جان نهاده اند، به سران عرب قوم خویش بخشیده ای.

سوگند به آن كه دانه را شكافت و جان را آفرید، چنانچه این خبر راست باشد، نزد من خود را سبك مایه كرده و از ارزش خود كاسته ای. حق پروردگار را ضایع مكن و خوار مشمار، دنیای خویش با نابودی دین خود آبادان مساز و گرنه در شمار بازنده ترین كسان خواهی بود.

آگاه باش كه حق همه ی مسلمانانی كه نزد تو و ما هستند در سهمی كه از بیت المال دارند یكسان است، همه ی اموال در نزد من گرد می آید، و من میان همگان تقسیم می كنم.»[1].


صفحه 103.








    1. نهج البلاغه، نامه ی شماره ی 43.