کد مطلب:36465 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:638

نیایش و جنگ











نیایش به درگاه پرودگار، خواهش انسان از خدای بزرگ است... كه زمینه ی مناسبی برای اقدام و فعالیت انسان به وجود می آورد.

ضرورت حیاتی نیایش برای انسانها از آنجاست كه هدفها و راه رسیدن بدانها را معین می كند و آنها را با الطاف، موازین و ارزشهای الهی پیوند می دهد. ضرورت دعا و نیایش در زمان جنگ و پیش از كارزار از دیگران مواقع نیازمندی، بیشتر است. زیرا اگر جنگ به پیروزی بینجامد، پیروزمندان را به سركشی و زورگوئی وا می دارد و هر گاه به شكست منجر شود به یاس و درماندگی دچارشان می سازد.

و از همین جاست كه سربازان باید بدانند كه خداوند بر همه برتری دارد و سرنوشت زندگی و زندگانی در دست اوست. رزمندگان باید به عظمت خداوند باور داشته باشند تا در هنگام پیروزی سركش نشوند و در شكست به نومیدی دچار نگردند. اما با این همه پس از تدارك تمام افزارهای مادی ضروری، باید به نیایش پرداخت.

امام علی (ع) پیش از آغاز حمله به دشمن چنین می گوید:

«خداوندا! ای پروردگار سقف برافراشته، و جوبه هم پوسته كه آن را پنهانگاه شب و روز كردی، و گذرگاه خورشید و ماه، و جای رفت و

[صفحه 112]

آمد ستارگان سیار، و ساكانان آن را طایفه ای از فرشتگانت قرار دادی كه از پرستش تو خسته نمی گردند.

و ای آفریدگار این زمین كه آن را قرارگاه آفریدگان ساختی و جولانگاه جانداران و چهارپایان، كه انواع مرئی و نامرئی آنها از شماره بیرون است.

و ای كردگار كوهساران بلند كه آنها را میخهای استوار زمین قرار دادی و پشتیبان خلق... اگر ما را بر دشمنان چیره ساختی ما را از ظلم و تعدی دور كن و به حق پای بند ساز، و اگر آنان را بر ما غلبه دادی به ما شهادت عطا فرما و از فتنه در امان بدار.»[1].

و در روز «جمل» می فرمود:

«ای بهترین كسی كه دلها به وی پیوسته و زبانها نیایش او را گفته اند. ای كه بلایت خوش و عطایت بیشمار است. میان ما و قوممان به حق داوری كن كه تو بهترین داوری.»[2].

و هنگام رویاروئی با دشمن می فرمود:

«خداوندا... تو مرا از گناه بر كنار می داری و تو یار و مددكار منی.

خداوندا... به تو روی آورده ام، و به نیروی تو می جنگم.»[3].

و همچنین می فرمود:

«پروردگارا... چشمها به تو دوخته شده و دستها به سوی تو باز شده و

[صفحه 113]

قلب ها با عمل نیكو به تو پیوسته و نزدیك شده اند.

خداوندا، میان ما و قوم ما به حق راهگشایی فرما كه تو نیكوترین راهگشایی.»[4].

و در جنگ همچنین می فرمود:

«خداوندا... تو راهی از راههای روشنت را آشكار ساختی، رضای خود را در آن قرار دادی، و یارانت را بر آن فراخواندی، و آن را پر ثواب ترین راههایت گردانید، و گرامی ترین میعادگاه و دلپسندترین آئین های خود ساختی، سپس جان و مال مومنان را از ایشان باز طلبیدی و به آنان بهشت بخشیدی. همانان كه در راه تو پیكار می كنند، و بر سر پیمان راستین تو، می كشند و كشته می شوند. مرا از كسانی بساز كه عزت و جان گرفتند، سپس بنا به بیعتی كه با تو كرده بودند جان خویش در اختیارت گذاشتند، هیچ تقلب و پیمان شكنی از ایشان سر نزد، و از راه خود بازنگشتند، و تنها سود ایشان آن بود كه به پیمان تو وفا كنند و محبت تو را جلب كنند و به تو نزدیك شوند...

خداوندا بر محمد و خاندان او درود فرست و شهادت در راهت را فرجام كردار من قرار ده و آن را بهترین پایگاهی بساز كه مایه ی خشنودی تو گردد و از لغزشهایم برهاند. گزند دشمنان خیره سر را وسیله ای ساز تا در شمار بندگان درگاهت در آیم و پیوسته در زیر پرچم حق و درفش هدایت گام بردارم و پیروان آئین تو را یاری دهم، نه به لرزشی تن دهم و نه تردیدی به دلم راه یابد. پس از گناهان تباه كننده ی

[صفحه 114]

اعمال به تو پناه می برم.

پروردگارا به تو پناه می برم از جبن و بزدلی در مواضع هولناك و از سستی در مصاف گردان، و از گناهان بر باد دهنده ی اعمال، بدان سان كه از روی شك از كاری دست بشویم یا از روی تردید به كاری دست زنم، پس تلاشم با زیان توام خواهد بود و كردارم با ناكامی قرین»[5].


صفحه 112، 113، 114.








    1. نهج البلاغه، خطبه ی 170.
    2. نهج السعاده فی مستدرك نهج البلاغه، باب دعا، ص 294.
    3. ماخذ پیشین، ص 295.
    4. ماخذ پیشین، ص 296.
    5. ماخذ پیشین، ص 313.