کد مطلب:36479 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:611
اما آیا سرباز پیرزومند به انجام دادن هر كاری آزاد است؟ هرگز! ارتش باید به ارزشهای انسانی پای بند باشد. دلیری و قهرمانی آن اندازه كه در بازداشتن نفس از تجاوز به ارزشهای انسانی و عقب راندن شهوتهای نفسانی است، در سركوب دشمن نیست. امام علی (ع) به سربازانش چنین سفارش می كند: لا تفاتلوهم حتی یبدووكم، فانكم- بحمدالله- علی حجه، و ترككم ایاهم حتی یبدوو كم حجه اخیر لكم علیهم، فاذا كانت الهزیمه باذن الله فلا تقتلوا مدبرا و لا تصیبوا معورا و... «با آنان پیكار نكنید تا این كه جنگیدن آغاز كنند. چه خداوند را سپاس كه حق و حجت از آن شماست، و اگر از حمله بدانان باز ایستید تا [صفحه 139] خود آغاز كنید، این نیز شما را حجتی دیگر است. آنگاه كه به اذن خداوند بر دشمن شكست وارد ساختید، فراریان را نكشید و بر تسلیم شدگان تیغ نكشید، و زخمیان را از پای درنیاورید و به زنان آزار نرسانید، حتی اگر به ناموس شما ناسزا گویند و به فرماندهانتان مشرك بودند نیز فرمان داشتیم از تعرض بدیشان خودداری كنیم و درآن روزگار جاهلی، اگر مردی، زنی را با سنگ یا چوبدستی می كوفت، این كار مایه سرافكندگی خود و فرزندانش بود.»[1].
دشوارترین لحظه ی حفظ تسلط بر ارتش، هنگامی است كه بر دشمن پیروز می شود و مجالی برای فرونشاندن كینه ای پیدا می كند كه قلبش را آكنده است.
صفحه 139.