کد مطلب:36479 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:532

خویشتن داری پس از پیروزی











دشوارترین لحظه ی حفظ تسلط بر ارتش، هنگامی است كه بر دشمن پیروز می شود و مجالی برای فرونشاندن كینه ای پیدا می كند كه قلبش را آكنده است.

اما آیا سرباز پیرزومند به انجام دادن هر كاری آزاد است؟

هرگز!

ارتش باید به ارزشهای انسانی پای بند باشد. دلیری و قهرمانی آن اندازه كه در بازداشتن نفس از تجاوز به ارزشهای انسانی و عقب راندن شهوتهای نفسانی است، در سركوب دشمن نیست.

امام علی (ع) به سربازانش چنین سفارش می كند:

لا تفاتلوهم حتی یبدووكم، فانكم- بحمدالله- علی حجه، و ترككم ایاهم حتی یبدوو كم حجه اخیر لكم علیهم، فاذا كانت الهزیمه باذن الله فلا تقتلوا مدبرا و لا تصیبوا معورا و...

«با آنان پیكار نكنید تا این كه جنگیدن آغاز كنند. چه خداوند را سپاس كه حق و حجت از آن شماست، و اگر از حمله بدانان باز ایستید تا

[صفحه 139]

خود آغاز كنید، این نیز شما را حجتی دیگر است.

آنگاه كه به اذن خداوند بر دشمن شكست وارد ساختید، فراریان را نكشید و بر تسلیم شدگان تیغ نكشید، و زخمیان را از پای درنیاورید و به زنان آزار نرسانید، حتی اگر به ناموس شما ناسزا گویند و به فرماندهانتان مشرك بودند نیز فرمان داشتیم از تعرض بدیشان خودداری كنیم و درآن روزگار جاهلی، اگر مردی، زنی را با سنگ یا چوبدستی می كوفت، این كار مایه سرافكندگی خود و فرزندانش بود.»[1].


صفحه 139.








    1. نهج البلاغه، نامه ی شماره ی 14.