کد مطلب:25208 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:1

گنجینه پرسمان » ادعيه و زيارت

با توجه به كتاب و سنت، دعا جايگاه خاصي دارد و به آن سفارش شده كه از خدا بخواهيد، اما از طرفي هم ميگويند: بايد تسليم امر الهي بود و امور را به خدا سپرد و خدا هم صلاح بندگان را ميخواهد و خير پيش ميآورد. حال بايد از خدا ظاهر امر را طلب كنيم، يا بسپاريم به خدا و آنچه را خدا ميپسندد؟

در شرع مقدس اسلام، توصيه فراوان به دعا و خواستن حاجات از طريق دعا و توسل شده است. و اين خود گوياي صحت، لزوم و تأييد آن از طرف شارع ميباشد، و اين امر منافاتي با واگذاري كار به خداوند ندارد. زيرا ما از طرفي به عنوان بنده و مخلوق خداوند كه فقير و محتاج به امداد الهي هستيم و بدون لطف و عنايت او كاري از ما ساخته نيست، بايد براي رفع نياز و حركت خود در مسير زندگي و تعالي آن، از خود پروردگار عالم كمك بجوييم، (يعني بايد دعا كنيم) و از سوي ديگر در حين دعا كردن، بايد بدانيم كه ما مسائل را از زاوية ديد محدود خود مينگريم پس در نتيجه، به همة جوانب و مصالح آگاه نيستيم و ممكن است چيزي را كه ما در دعاي خود، آن را طلب ميكنيم، به صورت ظاهر براي ما مفيد باشد، اما در واقع، مصلحت ما را تأمين نكند. به اين لحاظ بايد كار را به خداوند كه علم مطلق است واگذاريم تا او، هر آنچه كه به مصلحت ما است روزيمان نمايد. البته در طي كردن مراحل كمال و رشد اخلاقي و نفساني و زدودن رذائل بايد اصرار و تأكيد ورزيد. بنابراين دعا كردن نه تنها با توكل و واگذاري امر به خداوند منافات ندارد، بلكه بنده هر قدر ايمانش قويتر باشد دعايش نيز بيشتر ميشود و نيز توكل بر خدا در او مضاعف خواهد شد. ضمناً نفسِ توجه به خدا و تضرع به ساحت او، كه در قالب دعا و التماس به او جلوه ميكند و روح ارتباط با معبود را تقويت ميكند، خود يك هدف در مكتب است. بطوري كه در آية مذكور هم دستور به دعا، هم وعدة اجابت و هم توبيخ از عدم توجه به دعا ذكر شده است.

ادعوني استجب لكم ان الذين يستكبرون عن عبادتي سيدخلون جهنم داخرين(42). پس چنين فردي كه در دنيا خودرا مستغني و بينياز از دعا ميديده، در آخرت كه بايد نتيجه عملكرد خود را ببيند از رحمت الهي كه به شكل بهشت تجلي پيدا ميكند محروم ميگردد در حالي كه اگر دعا ميكرد روحش رشد و تعالي مييافت و به رحمت الهي نزديك ميگشت.

پاورقي:

-42 معني اين استكبار، بيتوجهي به دعا و التماس به درگاه خداي تعالي است.