کد مطلب:40460 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:2

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

خداوند متعال در قرآن كريم، خطاب به پيامبر اكرمميفرمايد: ما به حساب تو رسيدگي ميكنيم. حال پرسش اين است كه يك فرد معصوم، چه حسابي ميتواند داشته باشد؟

در قرآن كريم، آيهاي كه به حساب رسي پيامبر اكرمدلالت كند، يافت نشد; لطفاً در نامة بعدي، آيهاي كه در متن پرسش به آن اشاره فرمودهايد را بيان كنيد تا معنا و تفسير آن روشن ميشود.

پيامبر اكرم، هرگز مورد بازخواست و حساب رسي قرار نگرفته است و اگر خداوند به آن حضرت ميفرمايد: هرگاه او سخني دروغ بر ما ميبست، ما او را با قدرت ميگرفتيم، سپس رگ قلبش را قطع ميكرديم و احدي از شما نميتوانست مانع شود از او حمايت كند.(حاقه، 44 ـ 47.) و اگر در جاي ديگر ميفرمايد: و اگر ما تو را ثابت قدم نميساختيم ]و در پرتو مقام عصمت، مصون از انحراف نبودي[، نزديك بود كمي به آنها تمايل كني و اگر چنين ميكردي ما دو برابر مجازات ]مشركان[ در حيات دنيا و دو برابر ]مجازات آنها [ را بعد از مرگ به تو ميچشانديم، سپس در برابر ما ياوري نمييافتي!(اسرأ، 74و75.) و اگر خطاب به همة انبيأ ميفرمايد: اگر شرك بورزند آن چه عمل خير داشتند، از بين ميرفت و بي اجر ميشد. و...، هيچ يك از اين آيات، دليل بر بازخواست پيامبر و پيامبران و رسيدگي به حساب آنها نيست; زيرا آيات ياد شده، در مقام بيان، اين مطلب است كه انبيا مانند انسانهاي عادي، در معرض هواي نفس و وسوسههاي شيطان قرار دارند، اما آنها خود را براي خدا خالص كردهاند و خداوند هم در مقابل، آنها را از آلوده شدن به هر گونه گناه و انحراف، حفظ كرده است; افزون بر مطالب بالا، بر فرض كه پيامبر اكرممورد حساب خداوند قرار گرفته باشد، به يقين اين حسابرسي، غير از حساب رسي براي انسانهاي عادي است; حساب هر كسي به حسب خود اوست; بزرگان دين فرمودهاند: حسنات الابرار سيئات المقربين; كارهاي خوب ابرار، گناهان مقربان است.(بحارالانوار، مجلسي;، ج 86، ص 242، مؤسسة الوفأ.)

گاهي يك ترك اولا از جانب يك پيامبر، در حالي كه هيچ منافاتي با عصمت آنان ندارد، آن را گناه به حساب ميآورند و از خداوند طلب بخشش ميكنند و گاهي خداوند به خاطر يك ترك اولا از سوي يك پيامبر، آنها را مورد عتاب قرار ميدهد.( ر.ك: تفسير الميزان، علامه طباطبايي;، ترجمة آقاي موسوي همداني، ج 13، ص 288 ـ 290، بنياد علمي و فرهنگي علامه ; / همان، ج 20، ص 118 ـ 120 / تفسير نمونه، آيت الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 12، ص 208 ـ 214، دار الكتب الاسلامية / همان، ج 24، ص 481 ـ 483.)