کد مطلب:42431 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:4

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

درباره عدالت حضرت علي(ع) توضيح دهيد.

عدالت حضرت علي(ع): 1- وقتي طلحه و زبير بعد از بيعت با حضرت(ع) براي گرفتن سهمِ خود و تصدي امر به خدمت حضرت رسيدند، حضرت(ع) از آنها پرسيد آيا كار شخصي با من داريد و يا كار حكومتي؟ وقتي در پاسخ گفتند كه كار ما شخصي است حضرت چراغي را كه مربوط به بيت المال بود و روشن بود، خاموش كردند و چراغي را كه براي كارهاي شخصي بود روشن كردند و آن دو نفر وقتي اين صحنه را ديدند بدون بيان خواسته خود از نزد حضرت(ع) رفتند و متوجه شدند كه عدالت علي(ع) اجازه خوردن مالي و حقي را به آنان نخواهد داد و از اين جا بود كه با تحريك عايشه زمينه جنگ جمل و آن فتنه كور را آماده كردند. 2- خود حضرت در موردعدالتشان مي فرمايند: {Hو اللهِ لَوْ اُعطيتُ الأقاليمَ السبعة بِما تَحْتَ اَفلاكها عَلي اَنْ اَعْصِي اللهَ في نَمْلَة اَسْبلُها جُلْبَ شَعيرةٍ ماَفَعْلتُه و إن دنياكم عندي لَاَهْوَنُ من وَرَقَةٍ في فَمِ جرادةٍ تَقْضَمُهاH}؛ {Mبه خدا سوگند، اگر هفت اقليم را با آنچه در زير آسمان هاست به من دهند تا خدا را نافرماني كنم كه پوستِ جُوي را از مورچه اي ناروا بگيرم، چنين نخواهم كرد! و همانا اين دنياي آلوده شما نزد من از برگ جويده شده دهان ملخ پست تر است M}.» {V(نهج البلاغه، خطبه 224، ص 460 ترجمه محمد دشتي) V} 3- و باز خود حضرت(ع) در نهج البلاغه مي فرمايند: به خدا سوگند برادرم عقيل را ديدم كه به شدت تهي دست شده بود و از من درخواست داشت تا يك مَنْ از گندم هاي بيت المال را به او ببخشم. كودكانش را ديدم كه از گرسنگي داراي موهاي ژوليده و رنگشان تيره شده بودند، گويا با نيل رنگ شده بودند. پي در پي مرا مي ديد و درخواست خود را تكرار مي كرد. چون به گفته هاي او گوش دادم پنداشت كه من دينم را به او مي فروشم و به دلخواه او رفتار و از راه و رسم عادلانه خود دست برمي دارم. روزي آهني را در آتش گذاخته و به بدنش نزديك كردم تا او را بيازمايم، پس همانند انسان بيمار از درد فرياد زد و نزديك بود از حرارت و گرمي آن بسوزد. به او گفتم: اي عقيل! گريه كنندگان بر تو بگريند، از حرارت آهني مي نالي كه انساني به بازيچه آن را گرم ساخته است؟ اما مرا به آتش دوزخي مي خواني كه خداي جبّار با خشم خود آن را گداخته است؟ تو از حرارت ناچيزي مي نالي و من از حرارت آتش الهي ننالم. {V(نهج البلاغه، خطبه 224، ص 460 ترجمه محمد دشتي)V}