کد مطلب:43206 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:3

گنجینه پرسمان » حديث شناسي

تفسير فرازهاي بيست و يكم تا بيست و پنجم خطبه صد و شصتم كه درباره قدرت بي‎نهايت الهي ايراد شده چيست؟

[چيست آنچه را از مخلوقات كه ما مي‎بينيم و از قدرت تو در شگفتي فرو مي‎رويم و عظمت سلطه و توانايي ترا توصيف مي‎نماييم، در حاليكه آن حقايقي كه از ما پوشيده و ديدگان ما از ديد آن، كوتاه است و عقول ما به آن نرسيده متوقف مي‎گردد و پرده‎هاي غيب كه ميان ما و آنها است، با عظمت‎تر است.]
شما اين عبارت را در تحقيقات زيست‎شناسي امروزه مشاهده مي‎كنيد: «منشأ حيات جزء مكمّل رشد تكامل عمومي جهان ما بود. بنابراين فقط بر اساس تكامل عمومي ماده است كه بررسي آن مي‎تواند مفيد واقع شود...»
از اين عبارت چنين استفاده مي‎شود كه براي به وجود آمدن پديده حيات و به جريان افتادن آن، حركت تكاملي عمومي جهان لازم بود كه حيات به عنوان جزء مكمّل آن، تحقق پيدا كند و حركت تكاملي را آغاز كند. حال ما در برابر يك مسئلة با اهميت‎تر قرار مي‎گيريم و آن اين است كه براي به وجود آمدن خود جهان كيهاني كه بنا بر اصل فوق جزء مكمّل عالم ما قبل آن بوده است، چه واقعيات با عظمتي لازم بوده است؟ اگر ماقبل به وجود آمدن و به جريان افتادن كيهان تا اين وضع كنوني را به حكمت و مشيت خالق دانا و تواناي مطلق نسبت بدهيم ،در اين صورت، با عظمت علم و قدرت و حكمت و مشيت و ناظم بودن و حافظ بودن او به اين عالم كيهاني كه به بروز پديدة حيات منجر شده است، روياروي مي‎شويم كه ما توانايي دريافت حتي (1) از بي‎نهايت آنها را دارا نيستيم و اگر نسبت به چيزي غير از خداوند خالق دانا و توانا و حكمت و مشيت او بدهيم، قطعا‎ً
است، بوده باشد. و اين با تصور بساطت محض مادة اوليه هيچ سازگار نيست، در نتيجه، با اين حقيقت روبرو مي‎شويم كه اگر بخواهيم جهان كيهاني را كه در آن زندگي مي‎كنيم، تا حدودي بشناسيم، مجبوريم به عظمت ذات و صفات بي‎نهايت آن موجود برين كه «خدا» ناميده مي‎شود، معتقد شويم ـ عظمتي كه به هيچ‎وجه براي ما قابل درك و دريافت نيست، مگر اجمالاً آن هم به وسيلة شهود دروني فقطً .

---

ترجمه و تفسير نهج‎البلاغه ج 26
آية الله محمدتقي جعفري