کد مطلب:129361 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:244
اشاره
تأمل در این دو نقل به روشنی نشان می دهد كه نیروی نظامی امویان برای جلوگیری از بیرون رفتن امام (ع) كافی نبوده؛ زیرا فرض بر این است كه عمرو بن سعید همه نیروها و امكانات خویش را برای چنین رویارویی ای كه در بیرون شهر مكّه برای شكست كاروان نسبتاً بزرگ حسینی انجام می شد به كار گیرد و آن را مجبور به بازگشت كند. ولی در مقام عمل، تلاش از دو طرف از دست بردن به تازیانه برای دفع یكدیگر فراتر نرفت. كاروان حسینی سرسختانه خودداری ورزید و اشدق از خطرناك شدن اوضاع بیمناك شد؛ و به «فرستادگانش» یا «سپاهیانش» فرمان داد كه نومیدانه بازگشتند، بدون شك ترس اشدق از خطرناك شدن اوضاع، در اینجا چنانچه دفاع طرفین و مبارزه آنان ادامه می یافت و به یك جنگ آشكار تبدیل می شد، به معنای بازگشتن مكر مكّار به خودش بود. أشدق كه برای انجام چنین كاری آمادگی كامل نداشت، بیم آن داشت، حاجیانی كه از جای جای جهان اسلام به مكّه آمده بودند، از حكومت اموی روی برگردانند، و با شنیدن چنین رویارویی ای میان حكومت اموی و امام (ع) در حومه مكّه، زیر بیرق حسینی (ع) درآیند.