کد مطلب:162579 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:319
تصویر
زندگی صحنه ی پیكارهاست
زندگی میدان مبارزه هاست
از این پیكارها و مبارزه ها، آن پیكار و مبارزه ای ارزش می گیرد كه با انگیزه ای پاك آغاز گردد و برای آرمانی عظیم به وجود آید و به خاطر عقیده ای ارجمند دنبال گردد. مبارزه و پیكار مقدس، انگیزه و عقیده ای مقدس می خواهد.
زندگی انسان، چیزی نیست جز همین عقیده و جهاد در راه آن و كوشش برای گسترش آن.
«ان الحیوة عقیدة و جهاد»
انسان آگاه، انسانی كه هستی را شناخته و نقش انسان را شناخته و جهت حركت هستی و انسان را شناخته، به این عقیده می رسد كه: در این كاروان متحرك هستی، ركود، كم تر از عقبگرد نیست و عقبگرد جز «تنهایی» نیست. و «تنهایی». در كویر هستی، جز مرگ نیست.
و به این عقیده می رسد كه انسان باید بارور گردد، و شكل خود را انتخاب كند و جهت بگیرد، و در درون او، و در جامعه ی او، جز حق حاكمی نماند.
به دنبال آن شناخت و این عقیده، آن جا كه می بیند طاغوتی به سركشی برخاسته و طاغوتی خلق را به بند كشیده و استعدادها را، راكد گذاشته تا از
آنها بهره بستاند، در آن جا آرام نمی نشیند. برای گسترش حكومت حق، در درون انسان و در جامعه ی او، كوشش می كند و برای این درگیری، به نیازها می اندیشد و برای تامین آنها تلاش می نماید.
حسین علیه السلام، انسانی آگاه، انسانی معتقد، انسانی راه رفته است.
او با طاغوتی روبروست كه خلق را برای خود می خواهد و آنها را پل خویش می شمارد و از آنها بیشترین بهره ها را طلبكار است.
و برای این بهره برداری، آنها را به رذالت كشانده.
شخصیتشان را شكسته،
با سرگرمی ها تخدیرشان كرده است.
حسین علیه السلام، این انسان آگاه، این آگاه آزاد، و این آزاد مسئول برای این آزادی و آن حكومت، مبارزه اش را شروع می كند.
زندگی میدان مبارزه هاست
از این پیكارها و مبارزه ها، آن پیكار و مبارزه ای ارزش می گیرد كه با انگیزه ای پاك آغاز گردد و برای آرمانی عظیم به وجود آید و به خاطر عقیده ای ارجمند دنبال گردد. مبارزه و پیكار مقدس، انگیزه و عقیده ای مقدس می خواهد.
زندگی انسان، چیزی نیست جز همین عقیده و جهاد در راه آن و كوشش برای گسترش آن.
«ان الحیوة عقیدة و جهاد»
انسان آگاه، انسانی كه هستی را شناخته و نقش انسان را شناخته و جهت حركت هستی و انسان را شناخته، به این عقیده می رسد كه: در این كاروان متحرك هستی، ركود، كم تر از عقبگرد نیست و عقبگرد جز «تنهایی» نیست. و «تنهایی». در كویر هستی، جز مرگ نیست.
و به این عقیده می رسد كه انسان باید بارور گردد، و شكل خود را انتخاب كند و جهت بگیرد، و در درون او، و در جامعه ی او، جز حق حاكمی نماند.
به دنبال آن شناخت و این عقیده، آن جا كه می بیند طاغوتی به سركشی برخاسته و طاغوتی خلق را به بند كشیده و استعدادها را، راكد گذاشته تا از
آنها بهره بستاند، در آن جا آرام نمی نشیند. برای گسترش حكومت حق، در درون انسان و در جامعه ی او، كوشش می كند و برای این درگیری، به نیازها می اندیشد و برای تامین آنها تلاش می نماید.
حسین علیه السلام، انسانی آگاه، انسانی معتقد، انسانی راه رفته است.
او با طاغوتی روبروست كه خلق را برای خود می خواهد و آنها را پل خویش می شمارد و از آنها بیشترین بهره ها را طلبكار است.
و برای این بهره برداری، آنها را به رذالت كشانده.
شخصیتشان را شكسته،
با سرگرمی ها تخدیرشان كرده است.
حسین علیه السلام، این انسان آگاه، این آگاه آزاد، و این آزاد مسئول برای این آزادی و آن حكومت، مبارزه اش را شروع می كند.