کد مطلب:164611 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:119
دقیقه
شیخ مفید به سندهای خود از حضرت صادق - علیه السلام - روایت داشته كه:
امام حسین - علیه السلام - چون از مدینه روانه شد چند فوج از ملائكه مسومین خدمت آن جناب شتافتند و در دستهای ایشان حربه بود و بر اسبهای بهشت سوار بودند. پس بر آن جناب سلام نمودند و عرض نمودند كه ای حجت خدا بر خلق او بعد از جدش و پدرش و برادرش، به درستی كه خدای تعالی امداد نمود جد تو را به ما. در مكانهای بسیار. و به درستی كه خدای تعالی امداد كرد تو را به ما. پس آن جناب فرمود كه: موعد مقبره ی من و بقعه ی من است كه در آن شهید می شوم و آن كربلا است. پس چون بدان زمین وارد شدم به نزد من بیایید. پس ملائكه عرض كردند كه: ای حجت خدا! ما را امر كن كه ما می شنویم و اطاعت می كنیم. پس آیا می ترسی از دشمنی كه تو را ملاقات كند؟ پس ما به همراه تو باشیم؟! آن جناب فرمود كه: آنها را بر من راهی نیست كه به من مكروهی رسانند تا این كه برسم به سوی بقعه ی من. و به نزد آن جناب آمدند فوجهای چند از مسلمانان جن. پس عرض كردند كه: ای آقای ما! ما شیعه ی تو می باشیم و یاوران تو هستیم؛ پس ما را امر كن به امر خود و به آن چه می خواهی. پس اگر امر كنی ما را به كشتن هر دشمنی كه داری و حال این كه تو در مكان خود باشی هر آینه كفایت می كنیم ما تو را امر آن دشمن را. پس
جناب شهادت مآب به ایشان جزاء خیر فرستاد و به ایشان فرمود كه: آیا نخوانده اید كتاب خدا كه بر جدم رسول خدا فرستاد كه: (اینما تكونوا یدرككم الموت و لو كنتم فی بروج مشیدة) [1] یعنی به هر كجا كه باشید در می یابد شما را مرگ، اگر چه در برجهای محكم باشید. و باز فرمود خدای سبحانه: (لبرز الذین كتب علیهم القتل الی مضاجعهم) [2] یعنی هر آینه ظاهر می شوند آن كسانی كه نوشته شد بر ایشان مرگ به سوی خوابگاه ایشان. و اگر من در مكان خود اقامه نمایم [كنم] پس به چه مبتلی و آزمایش می شوند این خلق كه در پینكی [3] چرت می باشند؛ و به چه امتحان می شوند؟! و كه خواهد ساكن مقبره ی من بود در كربلا؟ و حال این كه خدا آن را اختیار نمود در روز پهن كردن زمین و آن را محل اقامه ی شیعیان ما نمود. و آن كربلا امان است برای شیعیان ما در دنیا و در آخرت. لیكن حاضر می شوید در روز شنبه كه آن روز عاشورا است كه در آخر آن روز كشته می شوم و باقی نمی ماند بعد از من مطلوبی از اهل بیت من و پسران من و برادران من و اهل بیت من و سرم به نزد یزید فرستاده می شود - لعنة الله - پس جن [اجنه] گفتند كه: ما قسم به خدا ای حبیب خدا! و پسر حبیب خدا! اگر امر تو اطاعت نبود و جائز نبود برای ما مخالفت تو، هر آینه می كشتیم جمیع دشمنان تو را قبل از این كه به تو برسند آن جناب فرمود كه: ما قسم به خدا كه قدرت دارتر بر آن هستیم بر ایشان از شما. لیكن تا هلاك شود هر كه هلاك می شود از روی حجت و هدایت بیاید هر كه هدایت می یابد از روی حجت [4] .
مؤلف كتاب اكلیل گوید كه: قول آن جناب كه فرمود این كه: «بقعه ی كربلا امان است از برای شیعیان در دنیا و آخرت». مورد شبهه و خدشه است. چه كرات عدیده محسوس و مشاهده شده است كه در كربلا قتل و غارت بسیار بالنسبه به شیعیان واقع گردیده. چنان كه در سنوات سابقه طبقه ی ضاله ی وهابیه به كربلا ریختند و مردم بسیار از شیعیان را كشته. و ایضا، در آخر زمان تحصیل مؤلف كتاب در عتبات عالیات عرش درجات در بقعه ی گردن قبات جناب شهادت مآب حضرت سیدالشهداء از نجیب پاشا حاكم بغداد قتل و غارت بسیار واقع شده و از این قبیل فساد و شرور بسیار رخ نموده و اینها منافات با امان بودن بقعه ی كربلا دارد.
و جواب این شبهه از چند وجه است: اول: جواب نقضی است: و آن این است كه امان بودن بقعه ی كربلا امان بودن مكه و حرم است كه در آیات قرآنیه تنصیص بر آن شده است. با این كه در مكه و حرم قتل و غارت بسیار واقع شده است چنان كه قصه ی عبدالله زبیر و قرامطه و غیر آن بر او گواه است.پس هر چه جواب آن است جواب از ما نحن فیه خواهد بود. دوم این كه: مراد از این كلام كه «بقعه ی كربلا امان است»، انشاء حكم تكلیفی است نه اخبار. به این معنی كه: مقصود از این كلام آن است كه، خدای تعالی بقعه ی كربلا را به حسب حكم تكلیفی، امان قرار داده است برای شیعیان. یعنی حرام كرده است ایذاء و اذیت شیعیان را در آن مكان و بر آن عذاب و نكال [5] قیامت را مرتب ساخت چه ایذاء و آزار به حق باشد و یا به باطل. اگر چه در هر مكان آزار شیعیان حرام است لیكن آزار به باطل حرام است نه آزار به حق به خلاف بقعه ی كربلا كه هر دو قسم حرام است. پس تأمل كن. جواب سوم این كه كلام محمول بر غالب است یعنی در اكثر اوقات امن است و این منافات با وقایع نادره ندارد. چه جمیع محاورات عرفیه از الفاظ مطلقه محمول بر اغلب است. جواب چهارم این كه؛ مراد از امن بودن
در دنیا رفع عذاب قبر است. بنابراین كه قبل از محشر آنچه واقع می شود داخل دنیا باشد و این تقیید است در اطلاق كلام. جواب پنجم این كه: مراد آن باشد كه بقعه ی كربلا امان است از هر بلائی مگر آن بلیاتی كه انسانی خود موجب استحقاق آن باشد یعنی اعمال ناشایسته از او سر زند كه باعث نزول آن بلا باشد و در بلیات نازله ی در كربلا سبب نفوس سكنه ی آن جا شد و این نیز تقیید است و به اكثر این اجوبه جواب داده می شود از امن بودن حرم مكه.
امام حسین - علیه السلام - چون از مدینه روانه شد چند فوج از ملائكه مسومین خدمت آن جناب شتافتند و در دستهای ایشان حربه بود و بر اسبهای بهشت سوار بودند. پس بر آن جناب سلام نمودند و عرض نمودند كه ای حجت خدا بر خلق او بعد از جدش و پدرش و برادرش، به درستی كه خدای تعالی امداد نمود جد تو را به ما. در مكانهای بسیار. و به درستی كه خدای تعالی امداد كرد تو را به ما. پس آن جناب فرمود كه: موعد مقبره ی من و بقعه ی من است كه در آن شهید می شوم و آن كربلا است. پس چون بدان زمین وارد شدم به نزد من بیایید. پس ملائكه عرض كردند كه: ای حجت خدا! ما را امر كن كه ما می شنویم و اطاعت می كنیم. پس آیا می ترسی از دشمنی كه تو را ملاقات كند؟ پس ما به همراه تو باشیم؟! آن جناب فرمود كه: آنها را بر من راهی نیست كه به من مكروهی رسانند تا این كه برسم به سوی بقعه ی من. و به نزد آن جناب آمدند فوجهای چند از مسلمانان جن. پس عرض كردند كه: ای آقای ما! ما شیعه ی تو می باشیم و یاوران تو هستیم؛ پس ما را امر كن به امر خود و به آن چه می خواهی. پس اگر امر كنی ما را به كشتن هر دشمنی كه داری و حال این كه تو در مكان خود باشی هر آینه كفایت می كنیم ما تو را امر آن دشمن را. پس
جناب شهادت مآب به ایشان جزاء خیر فرستاد و به ایشان فرمود كه: آیا نخوانده اید كتاب خدا كه بر جدم رسول خدا فرستاد كه: (اینما تكونوا یدرككم الموت و لو كنتم فی بروج مشیدة) [1] یعنی به هر كجا كه باشید در می یابد شما را مرگ، اگر چه در برجهای محكم باشید. و باز فرمود خدای سبحانه: (لبرز الذین كتب علیهم القتل الی مضاجعهم) [2] یعنی هر آینه ظاهر می شوند آن كسانی كه نوشته شد بر ایشان مرگ به سوی خوابگاه ایشان. و اگر من در مكان خود اقامه نمایم [كنم] پس به چه مبتلی و آزمایش می شوند این خلق كه در پینكی [3] چرت می باشند؛ و به چه امتحان می شوند؟! و كه خواهد ساكن مقبره ی من بود در كربلا؟ و حال این كه خدا آن را اختیار نمود در روز پهن كردن زمین و آن را محل اقامه ی شیعیان ما نمود. و آن كربلا امان است برای شیعیان ما در دنیا و در آخرت. لیكن حاضر می شوید در روز شنبه كه آن روز عاشورا است كه در آخر آن روز كشته می شوم و باقی نمی ماند بعد از من مطلوبی از اهل بیت من و پسران من و برادران من و اهل بیت من و سرم به نزد یزید فرستاده می شود - لعنة الله - پس جن [اجنه] گفتند كه: ما قسم به خدا ای حبیب خدا! و پسر حبیب خدا! اگر امر تو اطاعت نبود و جائز نبود برای ما مخالفت تو، هر آینه می كشتیم جمیع دشمنان تو را قبل از این كه به تو برسند آن جناب فرمود كه: ما قسم به خدا كه قدرت دارتر بر آن هستیم بر ایشان از شما. لیكن تا هلاك شود هر كه هلاك می شود از روی حجت و هدایت بیاید هر كه هدایت می یابد از روی حجت [4] .
مؤلف كتاب اكلیل گوید كه: قول آن جناب كه فرمود این كه: «بقعه ی كربلا امان است از برای شیعیان در دنیا و آخرت». مورد شبهه و خدشه است. چه كرات عدیده محسوس و مشاهده شده است كه در كربلا قتل و غارت بسیار بالنسبه به شیعیان واقع گردیده. چنان كه در سنوات سابقه طبقه ی ضاله ی وهابیه به كربلا ریختند و مردم بسیار از شیعیان را كشته. و ایضا، در آخر زمان تحصیل مؤلف كتاب در عتبات عالیات عرش درجات در بقعه ی گردن قبات جناب شهادت مآب حضرت سیدالشهداء از نجیب پاشا حاكم بغداد قتل و غارت بسیار واقع شده و از این قبیل فساد و شرور بسیار رخ نموده و اینها منافات با امان بودن بقعه ی كربلا دارد.
و جواب این شبهه از چند وجه است: اول: جواب نقضی است: و آن این است كه امان بودن بقعه ی كربلا امان بودن مكه و حرم است كه در آیات قرآنیه تنصیص بر آن شده است. با این كه در مكه و حرم قتل و غارت بسیار واقع شده است چنان كه قصه ی عبدالله زبیر و قرامطه و غیر آن بر او گواه است.پس هر چه جواب آن است جواب از ما نحن فیه خواهد بود. دوم این كه: مراد از این كلام كه «بقعه ی كربلا امان است»، انشاء حكم تكلیفی است نه اخبار. به این معنی كه: مقصود از این كلام آن است كه، خدای تعالی بقعه ی كربلا را به حسب حكم تكلیفی، امان قرار داده است برای شیعیان. یعنی حرام كرده است ایذاء و اذیت شیعیان را در آن مكان و بر آن عذاب و نكال [5] قیامت را مرتب ساخت چه ایذاء و آزار به حق باشد و یا به باطل. اگر چه در هر مكان آزار شیعیان حرام است لیكن آزار به باطل حرام است نه آزار به حق به خلاف بقعه ی كربلا كه هر دو قسم حرام است. پس تأمل كن. جواب سوم این كه كلام محمول بر غالب است یعنی در اكثر اوقات امن است و این منافات با وقایع نادره ندارد. چه جمیع محاورات عرفیه از الفاظ مطلقه محمول بر اغلب است. جواب چهارم این كه؛ مراد از امن بودن
در دنیا رفع عذاب قبر است. بنابراین كه قبل از محشر آنچه واقع می شود داخل دنیا باشد و این تقیید است در اطلاق كلام. جواب پنجم این كه: مراد آن باشد كه بقعه ی كربلا امان است از هر بلائی مگر آن بلیاتی كه انسانی خود موجب استحقاق آن باشد یعنی اعمال ناشایسته از او سر زند كه باعث نزول آن بلا باشد و در بلیات نازله ی در كربلا سبب نفوس سكنه ی آن جا شد و این نیز تقیید است و به اكثر این اجوبه جواب داده می شود از امن بودن حرم مكه.
[1] نساء 78:4.
[2] آل عمران 154:3.
[3] پينكي: چرت، حالتي كه براي شخص خواب گرفته نشسته يا ايستاده دست دهد كه سرش پياپي فرود آيد از خواب و سپس از خواب جهد و سر راست كند.
[4] بحارالانوار 330:44.
[5] نكال: عقوبت، عذاب، شكنجه ي سخت.