کد مطلب:179605 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:280
مقدمه
انسان گرچه به نور عقل و فطرت الهی منور است و در طریق طاعت و بندگی می تواند به مدد این دو راه كمال را در پیش گیرد، ولی همانگونه كه در دست یابی به سایر كمالات لازم است راهنمایانی به معاضدت عقل آیند، در دعا و نیایش و اظهار بندگی و سخن گفتن با خالق هم بی نیاز از مرشد و راهنما نیست. ادب و ادبیات گفتگوی با خدا، شیوه ی تضرع و ابتهال، نوع درخواست ها، افق مطالبات و معرفت در نیایش و صدها نكته و هزاران درس دیگر را باید در نیایش نیایشگرانی جستجو كرد كه عارف به معارف بلند الهی و عالم به علم الكتاب و در خضوع و خشوع مؤدب به آداب و در مقام بندگی و راز و نیاز با خدا، عاشق بی قرار بودند.
همان كسانی كه حضرت امام راحل (ره) دعاها و مناجات آنان را قرآن صاعد نامید. و آنها، پیامبران الهی، به ویژه پیامبر رحمت حضرت ختمی مرتبت محمد بن عبدالله و اوصیای برحق آن حضرت (علیهم السلام) هستند كه با دعاهای عارفانه و عاشقانه خود، برنامه های دعا را به مسلمانان آموختند و بسیاری از اهداف عالیه اسلام را نیز در ضمن دعا به مردم تعلیم داده و در دسترس آنان قرار دادند.
مناجات عارفانه و عالمانه آن بزرگواران، ذخائر بزرگ عرفانی و علمی و تربیتی اسلام است. زیرا در این دعاهاست كه معارف بلند آسمانی از مبدا و معاد، نبوت و امامت گرفته تا احكام، آداب، اخلاق و حتی نظام حكومت، زمامداری و حقوق مدنی و دیگر معارف مورد نیاز بشر به شكل زیبایی مطرح شده است. به تحقیق، مكتب تربیتی ادعیه پیامبر اعظم و اهل بیت (علیهم السلام)، یكی از مراكز عالیه ای است كه در رشد فكری و ترقی روحی و اجتماعی مسلمانان - اگر از آن استفاده شود - اثر عظیم دارد و تا مسلمانی این مكتب را نبیند، شخصیت اسلامی او كامل نمی شود. مكتبی كه همواره در تمام اوقات به روی همگان باز است و تكرار درس های آن شخص را علی الدوام از درجه ای به درجه بالاتر صعود می دهد.
در این مكتب عالی تربیتی، یكی از كلاس ها، كلاس درس دعای امام العارفین حضرت سید الساجدین و زین المتهجدین و العابدین علی بن الحسین (ع) است كه با كتاب درسی بی نظیر خود یعنی «صحیفه ی سجادیه» راه و رسم صحیح بندگی و زندگی را به روی همه ی دلدادگان و عاشقان و جویندگان طریق هدایت و پویندگان مسیر معرفت و شناخت باز نموده است.
«صحیفه ی سجادیه» مجموعه ی بی نظیری از معارف و حقایق بسیار عالی و بلندی است كه در آن امام زین العابدین (ع)، در قالب دعا، عالی ترین مضامین تربیتی، اخلاقی، عرفانی، علمی، فلسفی، سیاسی، اجتماعی و بطور كلی دنیوی و اخروی را به شاگردان مكتب اهل بیت آموخته است.
«صحیفه سجادیه» مجموعه ای از ادعیه امام سجاد(ع) است كه بعد از قرآن كریم و كتاب مقدس نهج البلاغه حاوی والاترین معارف الهی شمرده می شود و به حق «اخت القرآن» و «انجیل اهل بیت» و «زبور آل محمد (علیهم السلام)» لقب یافته است.
پیشوای امام چهارم بعد از حادثه خونین كربلا كه همه راه ها را برای بیان حقایق مسدود یافت، با زبان دعا به ارشاد بشر پرداخته و تا ابد به جوامع انسانی رهنمودهای ارزنده ارایه می دهد. رهنمودهایی كه اندیشمندان سترگ و دانشمندان بزرگ را حیران ساخته است. [1] .
در عظمت این صحیفه سراسر نور و معرفت همین بس كه حضرت سیدالساجدین (ع) آن را بر امام باقر (ع) املاء فرموده اند و امام باقر (ع) در حالیكه امام صادق (ع) نیز حضور دارند آن را می نویسند. یعنی این گنج بی پایان در محضر سه معصوم تنظیم می شود و از طریق ائمه اطهار (ع) و هم از طریق زیدیه (فرزندان زید بن علی بن الحسین (ع)) برای ما به ودیعت گذاشته می شود.
همان كسانی كه حضرت امام راحل (ره) دعاها و مناجات آنان را قرآن صاعد نامید. و آنها، پیامبران الهی، به ویژه پیامبر رحمت حضرت ختمی مرتبت محمد بن عبدالله و اوصیای برحق آن حضرت (علیهم السلام) هستند كه با دعاهای عارفانه و عاشقانه خود، برنامه های دعا را به مسلمانان آموختند و بسیاری از اهداف عالیه اسلام را نیز در ضمن دعا به مردم تعلیم داده و در دسترس آنان قرار دادند.
مناجات عارفانه و عالمانه آن بزرگواران، ذخائر بزرگ عرفانی و علمی و تربیتی اسلام است. زیرا در این دعاهاست كه معارف بلند آسمانی از مبدا و معاد، نبوت و امامت گرفته تا احكام، آداب، اخلاق و حتی نظام حكومت، زمامداری و حقوق مدنی و دیگر معارف مورد نیاز بشر به شكل زیبایی مطرح شده است. به تحقیق، مكتب تربیتی ادعیه پیامبر اعظم و اهل بیت (علیهم السلام)، یكی از مراكز عالیه ای است كه در رشد فكری و ترقی روحی و اجتماعی مسلمانان - اگر از آن استفاده شود - اثر عظیم دارد و تا مسلمانی این مكتب را نبیند، شخصیت اسلامی او كامل نمی شود. مكتبی كه همواره در تمام اوقات به روی همگان باز است و تكرار درس های آن شخص را علی الدوام از درجه ای به درجه بالاتر صعود می دهد.
در این مكتب عالی تربیتی، یكی از كلاس ها، كلاس درس دعای امام العارفین حضرت سید الساجدین و زین المتهجدین و العابدین علی بن الحسین (ع) است كه با كتاب درسی بی نظیر خود یعنی «صحیفه ی سجادیه» راه و رسم صحیح بندگی و زندگی را به روی همه ی دلدادگان و عاشقان و جویندگان طریق هدایت و پویندگان مسیر معرفت و شناخت باز نموده است.
«صحیفه ی سجادیه» مجموعه ی بی نظیری از معارف و حقایق بسیار عالی و بلندی است كه در آن امام زین العابدین (ع)، در قالب دعا، عالی ترین مضامین تربیتی، اخلاقی، عرفانی، علمی، فلسفی، سیاسی، اجتماعی و بطور كلی دنیوی و اخروی را به شاگردان مكتب اهل بیت آموخته است.
«صحیفه سجادیه» مجموعه ای از ادعیه امام سجاد(ع) است كه بعد از قرآن كریم و كتاب مقدس نهج البلاغه حاوی والاترین معارف الهی شمرده می شود و به حق «اخت القرآن» و «انجیل اهل بیت» و «زبور آل محمد (علیهم السلام)» لقب یافته است.
پیشوای امام چهارم بعد از حادثه خونین كربلا كه همه راه ها را برای بیان حقایق مسدود یافت، با زبان دعا به ارشاد بشر پرداخته و تا ابد به جوامع انسانی رهنمودهای ارزنده ارایه می دهد. رهنمودهایی كه اندیشمندان سترگ و دانشمندان بزرگ را حیران ساخته است. [1] .
در عظمت این صحیفه سراسر نور و معرفت همین بس كه حضرت سیدالساجدین (ع) آن را بر امام باقر (ع) املاء فرموده اند و امام باقر (ع) در حالیكه امام صادق (ع) نیز حضور دارند آن را می نویسند. یعنی این گنج بی پایان در محضر سه معصوم تنظیم می شود و از طریق ائمه اطهار (ع) و هم از طریق زیدیه (فرزندان زید بن علی بن الحسین (ع)) برای ما به ودیعت گذاشته می شود.
[1] سيره پيشوايان / ص 270.