کد مطلب:182304 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:234
بطالت
در مدینه بطالی بود كه به هزل و مزاح خود، مردم مدینه را به خنده می آورد. وی گفت: علی بن الحسین علیه السلام مرا درمانده و عاجز گردانیده و هیچ نتوانستم وی را به خنده افكنم، تا آنكه حضرت از جایی عبور فرمودند
[ صفحه 14]
دو تن از غلامانش در پشت سرش بودند، پس آن مرد بطال آمد و ردای آن حضرت را از در هزل و مزاح از دوش مباركش كشید و برفت. حضرت به هیچ وجه به او التفات ننمود، از پی آن مرد رفتند و ردای مبارك را باز گرفتند و آوردند و بر دوش مباركش افكندند. حضرت فرمود: كی بود این مرد؟ عرض كردند: مردی بطال است كه اهل مدینه را از كار و كردار خود می خنداند.
فرمود: به او بگویید «لله یوما یخسر فیه المبطلون» یعنی خدای را روزی است كه در آن روز آنان كه عمر خود را به بطالت گذرانیده اند، زیان می برند. [1] .
[ صفحه 14]
دو تن از غلامانش در پشت سرش بودند، پس آن مرد بطال آمد و ردای آن حضرت را از در هزل و مزاح از دوش مباركش كشید و برفت. حضرت به هیچ وجه به او التفات ننمود، از پی آن مرد رفتند و ردای مبارك را باز گرفتند و آوردند و بر دوش مباركش افكندند. حضرت فرمود: كی بود این مرد؟ عرض كردند: مردی بطال است كه اهل مدینه را از كار و كردار خود می خنداند.
فرمود: به او بگویید «لله یوما یخسر فیه المبطلون» یعنی خدای را روزی است كه در آن روز آنان كه عمر خود را به بطالت گذرانیده اند، زیان می برند. [1] .
[1] منتهي الآمال، به نقل از شيخ صدوق (ره) از امام صادق عليه السلام.