کد مطلب:212706 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:38
اشعریون
نویسنده گوید: قبیله اشعریون، كه در قم می زیستند، عشیره بزرگی از شیعه به شمار می رفتند، و از مفاخر ایشان آن بود كه اول كسی كه تشیع را در قم ظاهر كرد، موسی بن عبدالله بن سعد اشعری بود.
علامه مجلسی (ره) از تاریخ قم [1] نقل كرده كه در مدحل اهل قم فرموده: اكثر اهل قم از اشعریین می باشند؛ و پیغمبر (ص) در حق ایشان دعاء و طلب آمرزش كرده، و فرموده:» اللهم اغفر للاشعریین صغیرهم و كبیرهم» - بار خدایا! بزرگ و كوچك اشعریون را بیامرز - و نیز فرموده: اشعریون از من اند و من از ایشان می باشم. [2] .
از دیگر مفاخر اشعریون آن است كه مزرعه ها و ملك های بسیاری بر ائمه اطهار (ع) وقف نمودند؛ و آن كه ایشان اول كسانی بودند كه خمس برای ائمه (ع) فرستادند، و آن بزرگواران نیز عده بسیاری از ایشان را به هدیه ها و كفن ها اكرام نمودند، كه از آن جمله اند: ابوجریر قمی، زكریا بن ادم، و عیسی بن عبدالله بن سعد رضوان الله علیهم اجمعین. [3] .
علامه مجلسی (ره) از تاریخ قم [1] نقل كرده كه در مدحل اهل قم فرموده: اكثر اهل قم از اشعریین می باشند؛ و پیغمبر (ص) در حق ایشان دعاء و طلب آمرزش كرده، و فرموده:» اللهم اغفر للاشعریین صغیرهم و كبیرهم» - بار خدایا! بزرگ و كوچك اشعریون را بیامرز - و نیز فرموده: اشعریون از من اند و من از ایشان می باشم. [2] .
از دیگر مفاخر اشعریون آن است كه مزرعه ها و ملك های بسیاری بر ائمه اطهار (ع) وقف نمودند؛ و آن كه ایشان اول كسانی بودند كه خمس برای ائمه (ع) فرستادند، و آن بزرگواران نیز عده بسیاری از ایشان را به هدیه ها و كفن ها اكرام نمودند، كه از آن جمله اند: ابوجریر قمی، زكریا بن ادم، و عیسی بن عبدالله بن سعد رضوان الله علیهم اجمعین. [3] .
[1] نوشته حسن بن محمد بن حسن قمي است. صاحب رياض العلماء درباره اش مي گويد: او از بزرگان قدماي اصحاب ما است، و همزمان با محمد بن علي بن بابويه قمي بوده، و از شيخ حسين بن علي بن بابويه (برادر صدوق) و نيز از صدوق روايت كرده است. او كتاب تاريخ قم را به خواهش صاحب بن عباد تأليف نموده و در اول كتاب از اخلاق و فضائل و سجاياي صاحب بن عباد ذكر بسيار كرده است.
همچنان كه مرحوم صدوق نيز كتاب عيون اخبار الرضا (ع) را به خواهش صاحب بن عباد تأليف نموده است.
جناب حسن بن علي بن عبدالملك قمي، تاريخ قم را به فارسي ترجمه نموده است. (فوائد الرضويه، ج 1، ص 121).
[2] بحارالانوار، ج 60، ص 220.
[3] بحارالانوار، ج 60، ص 221 - 220.