کد مطلب:234262 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:268
پیشگفتار
تقریبا چهارده سال پیش بود كه رساله ی ذهبیه مجموعه ی طب و بهداشت از امام هشتم علیه السلام به وسیله ی اینجانب ترجمه و شرح گردید.
امام و امامت
امام به معنای پیشوا، پیشرو. پیش آهنگ در راه به سوی هدف است.
مقصود ما شیعیان از آن راه و هدف راه خدا و خدا است.
ما شیعیان به امامان معصوم و پرهیزكاری معتقدیم كه به رهبری
[ صفحه 10]
آنان می توانیم انسانی شویم ساخته و پرداخته ی اسلام و قرآن، آئینه ی بصیرت و ایمان.
آنچه ما از امامان پرهیزكار چشم می داریم همان است كه از قرآن داشته ایم.
قرآن هدایت می كند ولی به سوی خدا، به مقصود می رساند ولی مردم پرهیزكار را. شفا می دهد ولی از بیماریهای دل. نور می پاشد ولی نور عقل و ایمان بر سطح دل و جان. خلاص می كند از دیو جهل و شیطان، كفر و نفاق. نجات می بخشد از غضب كردگار و هلاكت ابدی. بی نیاز می گرداند از اظهار ذلت و عجز در پیش بریده های از خدا، جلو می برد و حركت می دهد و حیات می بخشد حیات ایمان و جاوید.
به سوی كمال مطلق و به سمت روح و ریجان، رضای خدا و رضوان.
امام به حق نیز چنین است.
امام به حق طالب را با جان قرآن آشنا می كند، نقش قرآن را در فرد و مجتمع پیاده می گرداند.
جلو می رود و جلو می برد، بلند می كند و بر لب چشمه ی حیان فرود می آورد.
امامان برای آن نیستند كه تب و سرماخوردگی ما را علاج كنند. سفره ی ساده ی ما را رنگین نمایند. الاغ پیر ما را تبدیل به مركب های آتشین كنند ما را از قتل و داغ و فراق و تبعید و فشار زندگی به رهانند.
در زندگی اینها همه هست. امامان برای آنند كه میان همه ی اینها خوشبخت بسازند، انسان با ایمان درست كنند.
[ صفحه 11]
«لئلا تأسوا علی مافاتكم و لا تفرحوا بما آتیكم».
بنابراین هرگونه دستوری كه از امامان معصوم غیر از آنچه گفته شد رسیده است همه خارج از برنامه و كنار شأن و وظیفه ی امامت است. اگر درست رسیده باشد اگر جعل و كذب و بسته ی به آنان نباشد، مطالبی است كه ضرورت اقتضا كرده گاهی از عوامل قهر و زور محبور شده اند و گاهی به حال حرمان زدگان دل سوزانده اند.
در هر حال ما از نجار ساختن در، از معمار پرداختن پیكر از خیاط دوختن جامه، از كاتب جز نوشتن نامه نمی خواهیم.
از طبیب شناختن درد و درمان، از امام رهبری به هدف اسلام و قرآن می طلبیم.
و مازاد بر آن هر چه نقل شده زاید بر وظیفه و مقتضای فضل و كرامت است.
و ما را بر قبول و تبعیت از آن دستورها تكلیف نفرموده اند.
چه آنها بیشتر محدود به زمان و مكان و مردم خاص و اشخاص بوده است.
بهره مندی از این كتاب و نظایر آن حق كسانی است كه به جهات مورد نظر امامان آگاهی داشته باشند.
تهران - نصیر الدین امیر صادقی 30 / 7 / 1351
[ صفحه 12]
امام و امامت
امام به معنای پیشوا، پیشرو. پیش آهنگ در راه به سوی هدف است.
مقصود ما شیعیان از آن راه و هدف راه خدا و خدا است.
ما شیعیان به امامان معصوم و پرهیزكاری معتقدیم كه به رهبری
[ صفحه 10]
آنان می توانیم انسانی شویم ساخته و پرداخته ی اسلام و قرآن، آئینه ی بصیرت و ایمان.
آنچه ما از امامان پرهیزكار چشم می داریم همان است كه از قرآن داشته ایم.
قرآن هدایت می كند ولی به سوی خدا، به مقصود می رساند ولی مردم پرهیزكار را. شفا می دهد ولی از بیماریهای دل. نور می پاشد ولی نور عقل و ایمان بر سطح دل و جان. خلاص می كند از دیو جهل و شیطان، كفر و نفاق. نجات می بخشد از غضب كردگار و هلاكت ابدی. بی نیاز می گرداند از اظهار ذلت و عجز در پیش بریده های از خدا، جلو می برد و حركت می دهد و حیات می بخشد حیات ایمان و جاوید.
به سوی كمال مطلق و به سمت روح و ریجان، رضای خدا و رضوان.
امام به حق نیز چنین است.
امام به حق طالب را با جان قرآن آشنا می كند، نقش قرآن را در فرد و مجتمع پیاده می گرداند.
جلو می رود و جلو می برد، بلند می كند و بر لب چشمه ی حیان فرود می آورد.
امامان برای آن نیستند كه تب و سرماخوردگی ما را علاج كنند. سفره ی ساده ی ما را رنگین نمایند. الاغ پیر ما را تبدیل به مركب های آتشین كنند ما را از قتل و داغ و فراق و تبعید و فشار زندگی به رهانند.
در زندگی اینها همه هست. امامان برای آنند كه میان همه ی اینها خوشبخت بسازند، انسان با ایمان درست كنند.
[ صفحه 11]
«لئلا تأسوا علی مافاتكم و لا تفرحوا بما آتیكم».
بنابراین هرگونه دستوری كه از امامان معصوم غیر از آنچه گفته شد رسیده است همه خارج از برنامه و كنار شأن و وظیفه ی امامت است. اگر درست رسیده باشد اگر جعل و كذب و بسته ی به آنان نباشد، مطالبی است كه ضرورت اقتضا كرده گاهی از عوامل قهر و زور محبور شده اند و گاهی به حال حرمان زدگان دل سوزانده اند.
در هر حال ما از نجار ساختن در، از معمار پرداختن پیكر از خیاط دوختن جامه، از كاتب جز نوشتن نامه نمی خواهیم.
از طبیب شناختن درد و درمان، از امام رهبری به هدف اسلام و قرآن می طلبیم.
و مازاد بر آن هر چه نقل شده زاید بر وظیفه و مقتضای فضل و كرامت است.
و ما را بر قبول و تبعیت از آن دستورها تكلیف نفرموده اند.
چه آنها بیشتر محدود به زمان و مكان و مردم خاص و اشخاص بوده است.
بهره مندی از این كتاب و نظایر آن حق كسانی است كه به جهات مورد نظر امامان آگاهی داشته باشند.
تهران - نصیر الدین امیر صادقی 30 / 7 / 1351
[ صفحه 12]