کد مطلب:253996 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:262
واقفیه
«واقفیه» از دیگر فرقه های دوران امامت امام هادی علیه السلام بودند كه امامت علی بن موسی الرضا علیه السلام را نپذیرفته و پس از شهادت پدر گرامی ایشان، امام موسی بن جعفر علیه السلام، متوقف در ولایت پذیری ائمه شده و در امامت و رهبری جامعه دچار ایستایی شدند. آنان با انكار امامان پس از امام كاظم علیه السلام و موضع گیری در مقابل امامان، حتی مردم را از پیروی ایشان منع كردند. امام هادی علیه السلام نیز برای اثبات جایگاه امامت و پیشوایی خود با آنان دست به رویارویی فرهنگی زد و آنان را نیز به سان غلات و صوفیان، مشمول لعن و نفرین خود كرد تا آنان را به مردم بشناساند. در این باره «ابراهیم بن عقبة» در نامه ای به امام هادی علیه السلام می نویسد: «فدایت شوم! من می دانم كه ممطوره (واقفیه) از حق و حقیقت دوری می كنند، آیا اجازه دارم در قنوت نمازهایم آنان را نفرین كنم؟» امام با صراحت تمام پاسخ مثبت داد [1] و این گونه بر اندیشه های گمراه كننده آنان خط بطلان كشیدند. سركردگی این گروه را «علی بن ابی حمزه بطائنی» بر عهده داشت كه از زمان امامت علی بن موسی الرضا علیه السلام از پرداخت مالیات های اسلامی به امام خودداری كرده و به نشانه مخالفت و رد صلاحیت ایشان، به رفتارهایی از این قبیل دست می زد. آنها رویّه خود را هم چنان تا عصر امام هادی علیه السلام ادامه دادند. روزی امام یكی از آنان، به نام «ابوالحسن بصری» را دید و چون او را قابل هدایت و بیداری یافت، به او رو كرد و فقط در یك جمله به او فرمود: «آیا زمان آن نرسیده كه به خود آیی؟» سخن روح فزای ایشان در وی اثری ژرف بر جای نهاد و سبب تغییر رویه و بیداری او گردید. [2] .
[1] رجال كشي، ص 460.
[2] سيد ابوالقاسم خويي، معجم رجال الحديث في طبقات الرواة، منشورات آية الله الخويي، بيروت، چاپ سوم، 1403 ق، ج 1، ص 259.