کد مطلب:282589 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:284
غیبت
در این اوضاع سخت كه از شمشیر خون می ریخت موضوع غیبت مهدی موعود نیز توجیه و تعلیل می شود. برای حفظ جان و بر جا ماندن حجت خدا بر زمین، ناپیدایی و پنهان زیستی امام كاری طبیعی و خرد پذیر و بلكه منحصر به فرد بود، البته این از نظر حفظ جان
[ صفحه 15]
پیشوا و ادامه رهبری است، اما اختفای آن دو امام كه معلول شرایط سخت و فشار رژیم حاكم بود، این فایده مهم را نیز داشت كه حادثه مهم غیبت و ناپیدایی طولانی امام دوازدهم را برای شیعه امری عادی و مانوس گرداند، و زمینه ذهنی مردم را برای غیبت حضرت حجه بن الحسن (ع) آماده كرد. علی بن حسین مسعودی در كتابش اثبات الوصیه سخنی در این باره دارد كه نقل كردنی است: او روایت می كند كه امام هادی (ع) خود را از بسیاری از شیعه پوشیده می داشت و جز با اندكی از خواص مراوده نداشت. چون امامت به فرزندش امام عسكری (ع) رسید با شیعیان از پشت پرده ای سخن می گفت، مگر در اوقاتی كه برای بردنش به خانه سلطان بر مركب سوار می شد و آشكارا می گذشت، كه همه او را می دیدند. این دوری گزیدن از عموم و پرده نشینی مقدمه غیبت صاحب الزمان (ع) بود، تا شیعه رفته رفته به پنهان بودن امامش عادت كند، و با مساله غیبت یك باره روبرو نشود. [1] این نظریه را دانشمندان متتبع معاصر نیز تایید كرده حتی از برنامه های حساب شده امام هادی علیه السلام شمرده اند. [2] در تایید آنچه ذكر شد و تمهید مقدمه برای غیبت كبری، باید از غیبت صغری و پنهان زیستی 69 ساله امام زمان (ع) نام برد، كه آن نیز خود وسیله ای برای آماده گردانیدن شیعه جهت غیبت كبری و ناپیدائی طولانی و ممتد حضرت مهدی (ع) می باشد.
[ صفحه 16]
ناگفته نماند آنچه از زندگی مخفیانه امام دهم و یازدهم نقل شد در ارتباط با غیبت طولانی فرزندشان حجه بن الحسن علیه السلام بود، و گر نه اصل غیبت از جمله سنتهای الهی است كه برای همه انبیاء و اولیای گذشته واقع شده و موجب امتحان و آزمایش امت و نیز وسیله ای برای تنبیه و آگاهی بخشیدن به آنها بوده است، و چنان كه در امتهای پیش رخ داده در امت اسلام نیز روی می دهد، و از این جهت غیبت پدیده ای نو ظهور و بی سابقه نیست و پیشینه ای دیرین دارد. [3] كوتاه سخن آن كه علت غیبت امام دوازدهم مساعد نبودن شرایط زندگی آشكار و عادی برای حضرتش می باشد، زیرا بی شك علنی شدن وی همان بود و گرفتاری به دست جلادان همان، كه عباسیان همیشه بیمناك از وقوع پیش بینی رسول اكرم بودند كه در این خبر مشهور آمده: اگر از عمر جهان تنها یك روز باقی مانده باشد خدا آن روز را به قدری طولانی خواهد كرد كه بالاخره فردی از خاندان من ظهور كند و اساس ظلم و جور را فرو ریزد. [4] .
[ صفحه 15]
پیشوا و ادامه رهبری است، اما اختفای آن دو امام كه معلول شرایط سخت و فشار رژیم حاكم بود، این فایده مهم را نیز داشت كه حادثه مهم غیبت و ناپیدایی طولانی امام دوازدهم را برای شیعه امری عادی و مانوس گرداند، و زمینه ذهنی مردم را برای غیبت حضرت حجه بن الحسن (ع) آماده كرد. علی بن حسین مسعودی در كتابش اثبات الوصیه سخنی در این باره دارد كه نقل كردنی است: او روایت می كند كه امام هادی (ع) خود را از بسیاری از شیعه پوشیده می داشت و جز با اندكی از خواص مراوده نداشت. چون امامت به فرزندش امام عسكری (ع) رسید با شیعیان از پشت پرده ای سخن می گفت، مگر در اوقاتی كه برای بردنش به خانه سلطان بر مركب سوار می شد و آشكارا می گذشت، كه همه او را می دیدند. این دوری گزیدن از عموم و پرده نشینی مقدمه غیبت صاحب الزمان (ع) بود، تا شیعه رفته رفته به پنهان بودن امامش عادت كند، و با مساله غیبت یك باره روبرو نشود. [1] این نظریه را دانشمندان متتبع معاصر نیز تایید كرده حتی از برنامه های حساب شده امام هادی علیه السلام شمرده اند. [2] در تایید آنچه ذكر شد و تمهید مقدمه برای غیبت كبری، باید از غیبت صغری و پنهان زیستی 69 ساله امام زمان (ع) نام برد، كه آن نیز خود وسیله ای برای آماده گردانیدن شیعه جهت غیبت كبری و ناپیدائی طولانی و ممتد حضرت مهدی (ع) می باشد.
[ صفحه 16]
ناگفته نماند آنچه از زندگی مخفیانه امام دهم و یازدهم نقل شد در ارتباط با غیبت طولانی فرزندشان حجه بن الحسن علیه السلام بود، و گر نه اصل غیبت از جمله سنتهای الهی است كه برای همه انبیاء و اولیای گذشته واقع شده و موجب امتحان و آزمایش امت و نیز وسیله ای برای تنبیه و آگاهی بخشیدن به آنها بوده است، و چنان كه در امتهای پیش رخ داده در امت اسلام نیز روی می دهد، و از این جهت غیبت پدیده ای نو ظهور و بی سابقه نیست و پیشینه ای دیرین دارد. [3] كوتاه سخن آن كه علت غیبت امام دوازدهم مساعد نبودن شرایط زندگی آشكار و عادی برای حضرتش می باشد، زیرا بی شك علنی شدن وی همان بود و گرفتاری به دست جلادان همان، كه عباسیان همیشه بیمناك از وقوع پیش بینی رسول اكرم بودند كه در این خبر مشهور آمده: اگر از عمر جهان تنها یك روز باقی مانده باشد خدا آن روز را به قدری طولانی خواهد كرد كه بالاخره فردی از خاندان من ظهور كند و اساس ظلم و جور را فرو ریزد. [4] .
[1] المهدي، 175.
[2] رك: پژوهشي در زندگي امام مهدي (ع)، 135.
[3] در اين باب رك: كمال الدين و تمام النعمه، ابوجعفر محمد بن علي بن بابويه - القمي (الصدوق)، ص 127 - 159.
[4] منتخب الاثر، ص 141، حديث 2، به نقل از صحيح ترمذي و ص 154، حديث 40، به نقل از ينابيع الموده قريب به همين معني حديثي ذيل صفحه 14 نقل شد.