کد مطلب:284107 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:255

مقدمه
مسألهِ انتظار ظهور مصلح و منجی درتمام ادیان، [1] اهمیت ویژه ای دارد؛ زیرا نجات جهان و بهبودی حال زمان، در ظهور او تحقق می یابد و با آمدنش، عصر روشن حكومت توحید و دوران طلا یی تكامل عقل ها فرا می رسد. فرا رسیدن چنین روزی به دست چنان كسی، در همهِ ادیان الهی و مكتب های بشری نوید داده شده است و پیروان آن ها در انتظار آن به سر می برند و این است انتظار و شوقی مشترك و دیرین.

بی گمان، عقیده به موعودی نجات بخش كه در پایان جهان خواهد آمد، از مهم ترین مباحث اعتقادی است كه درادیان الهی وجود دارد، ولی این مسأله كه موعود كیست و كی و كجا ظهور خواهد كرد، در همهِ ادیان یكسان نیست.

در میان جامعهِ شیعی كه با موضوع حقّانیت امیرالمؤمنین علی(ع) نسبت به مقام «ریاست عالی بر امور دین و دنیا» دست كم از روزگار خلیفه سوم - به طور رسمی علیه خلیفه زمان مطرح شد، انتظار قیام امام مصلح و منجی، فرایندی تاریخی پیدا كرده است كه این مقاله بر آن است تا در سیر تاریخی دیدگاه انتظار از منظر پیروان امامان معصوم(ع)، به كاوش بپردازد. البته باید گفت ما در صدد تحقیق دربارهِ انتظار قیام از سوی شیعیان هستیم كه گاه به صورت انتظار مصلح كل نوید داده شده و گاه به عنوان حقانیت و صلا حیت احراز مقام حكومت از سوی امام(ع)، مطرح می شود.


[1] ناصرالدين صاحب الزماني، ديباچه اي بر رهبري، ص 86 به بعد؛ جلا ل ستاري، جان هاي آشنا، صص 441 - 442.