کد مطلب:284918 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:301
قیام
باید افزود كه آمادگی افراد در هر آن، برای قیام
[ صفحه 33]
و مبارزه و جهاد در راه تحكیم عدالت جهانی و حفظ حقوق انسانها نیز واجد اهمیتی بسزاست، زیرا شیعه (بلكه هر مسلمان) در زمان غیبت باید همواره دارای چنین هدفی باشد و در راه تحقق آن به وسایل گوناگون بكوشد. بلكه قیام و به پا خاستنی كه هنگام ذكر نام قائم لازم است، برای این است، كه شیعه كه صاحب تاریخی درخشان و مجاهداتی خستگی ناپذیر است، همواره برای نهضتهای پاك، آمادگی خود را تجدید كند و به یاد تاریخ خون آلود پیشین و آرمانهای مقدس سربازان فداكار تشیع، برای ایجاد یك همبستگی اخلاقی و تحول حقوقی آماده باشد. به گفته ی آیت الله طالقانی: این دستور قیام شاید برای احترام نباشد و الا باید برای خدا و رسول و اولیای دیگر هم به قیام احترام كرد، بلكه دستور آمادگی و فراهم كردن مقدمات نهضت جهانی و در صف ایستادن برای پشتیبانی این حقیقت است.
[ صفحه 34]
وی نیز می گوید: كوچكترین اثر بد بینی، بی رغبتی به خدمات اجتماعی و دلسردی از اقدام به كارهای عام المنفعه و نیكوست. پس توجه دادن مردم به آینده ی درخشان و دولت حق و نوید دادن به اجرای كامل عدالت اجتماعی و تاسیس حكومت اسلام و ظهور یك شخصیت خدا ساخته و بارز كه موسس و سر - پرست آن حكومت و دولت است، از تعالیم موسسین ادیان است، و در مكتب تشیع كه مكتب حق اسلام و حافظ اصلی معنویات آن است، جزء عقیده قرار داده شده و درباره ی خصوصیات چنین دولتی توضیحات بیشتری داده اند. و پیروان خود را به انتظار چنین روزی ترغیب نموده و حتی انتظار ظهور را از عبادات دانسته اند، تا مسلمانان حق پرست، در اثر ظلم و تعدی زمامداران خود پرست، و تسلط دولتهای باطل و تحولات اجتماعی بزرگ و حكومت ملل ماده پرست، اعم از شرقی و غربی، خود را نبازند و دل قوی دارند و جمعیت
[ صفحه 35]
را آماده كنند. و همین عقیده است كه هنوز مسلمانان را امیدوار و فعال نگاه داشته است. این همه فشار و مصیبت از آغاز حكومت دودمان دنائت و رذالت اموی تا جنگهای صلیبی و حمله ی مغول و اختناق و تعدیهای دولتهای استعماری، به سر هر ملتی وارد می آمد خاكسترش هم به باد فنا رفته بود. لیكن دینی كه پیشوایان حق آن دستور می دهند كه چون اسم صریح قائم موسس دولت حقه ی اسلام، برده می شود، به پا بایستید و آمادگی خود را برای انجام تمام دستورات اعلام كنید و خود را همیشه نیرومند و مقتدر نشان دهید، هیچ وقت نخواهد مرد... [1] .
[ صفحه 33]
و مبارزه و جهاد در راه تحكیم عدالت جهانی و حفظ حقوق انسانها نیز واجد اهمیتی بسزاست، زیرا شیعه (بلكه هر مسلمان) در زمان غیبت باید همواره دارای چنین هدفی باشد و در راه تحقق آن به وسایل گوناگون بكوشد. بلكه قیام و به پا خاستنی كه هنگام ذكر نام قائم لازم است، برای این است، كه شیعه كه صاحب تاریخی درخشان و مجاهداتی خستگی ناپذیر است، همواره برای نهضتهای پاك، آمادگی خود را تجدید كند و به یاد تاریخ خون آلود پیشین و آرمانهای مقدس سربازان فداكار تشیع، برای ایجاد یك همبستگی اخلاقی و تحول حقوقی آماده باشد. به گفته ی آیت الله طالقانی: این دستور قیام شاید برای احترام نباشد و الا باید برای خدا و رسول و اولیای دیگر هم به قیام احترام كرد، بلكه دستور آمادگی و فراهم كردن مقدمات نهضت جهانی و در صف ایستادن برای پشتیبانی این حقیقت است.
[ صفحه 34]
وی نیز می گوید: كوچكترین اثر بد بینی، بی رغبتی به خدمات اجتماعی و دلسردی از اقدام به كارهای عام المنفعه و نیكوست. پس توجه دادن مردم به آینده ی درخشان و دولت حق و نوید دادن به اجرای كامل عدالت اجتماعی و تاسیس حكومت اسلام و ظهور یك شخصیت خدا ساخته و بارز كه موسس و سر - پرست آن حكومت و دولت است، از تعالیم موسسین ادیان است، و در مكتب تشیع كه مكتب حق اسلام و حافظ اصلی معنویات آن است، جزء عقیده قرار داده شده و درباره ی خصوصیات چنین دولتی توضیحات بیشتری داده اند. و پیروان خود را به انتظار چنین روزی ترغیب نموده و حتی انتظار ظهور را از عبادات دانسته اند، تا مسلمانان حق پرست، در اثر ظلم و تعدی زمامداران خود پرست، و تسلط دولتهای باطل و تحولات اجتماعی بزرگ و حكومت ملل ماده پرست، اعم از شرقی و غربی، خود را نبازند و دل قوی دارند و جمعیت
[ صفحه 35]
را آماده كنند. و همین عقیده است كه هنوز مسلمانان را امیدوار و فعال نگاه داشته است. این همه فشار و مصیبت از آغاز حكومت دودمان دنائت و رذالت اموی تا جنگهای صلیبی و حمله ی مغول و اختناق و تعدیهای دولتهای استعماری، به سر هر ملتی وارد می آمد خاكسترش هم به باد فنا رفته بود. لیكن دینی كه پیشوایان حق آن دستور می دهند كه چون اسم صریح قائم موسس دولت حقه ی اسلام، برده می شود، به پا بایستید و آمادگی خود را برای انجام تمام دستورات اعلام كنید و خود را همیشه نیرومند و مقتدر نشان دهید، هیچ وقت نخواهد مرد... [1] .
[1] مجله ي مجموعه حكمت، شماره ي 1 و 2، سال 3.