کد مطلب:289252 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:150
دجال
در آستانه ی ظهور حضرت مهدی (عج) نشانه های بسیاری بروز می كند كه یكی از آنها، خروج «دجّال» است. («اثباة الهداة»، ج 7، ص 397)
اصل دجّال را از اصفهان («بحار الانوار»، ج 52، ص 194) یا بجستان («منتخب الاثر»، ص 425) و یا خراسان («الملاحم و الفتن»، ص 126) نشان داده اند. او یك طاغوت حیله گر مانند سفیانی است.
در روایات آمده كه آن ملعون ادّعای الوهیّت كرده و به وجود نحس او خونریزی و فتنه در عالم واقع می شود. از اخبار چنین بر می آید كه یك چشم او مالیده و ممسوح است و چشم چپ او در میان پیشانی اش واقع شده و مانند ستاره می درخشد و تكّه ی خونی در میان چشم او واقع است. بسیار بزرگ و تنومند و دارای شكل عجیب و غریب و بسیار ماهر در سِحْر است. در پیش او كوه سیاهی قرار دارد كه به نظر مردم می آید، كوه نان است و در پشت سرش كوه سفیدی كه از سِحْر به نظر مردم آبهای صاف جاری می آید. او فریاد می كند:
«اوْلیایی أَنَا رَبُّكُمُ الْاَعْلی
: بندگانم من پروردگار بزرگ و والای شما هستم». («منتهی الآمال»، باب 14، فصل 7)
برای دجّال خری قرمز رنگ است كه طول آن 60 قدم و به اندازه ی دید چشم است و چشم راستش كور است («عقد الدّرر»، ص 274). از هر موی خر دجّال، نغمه ای به گوش می رسد و آن نغمات باعث جذب شدن مردم سست و ناپرهیزكار به اوست. («آخرین امید»، ص 323)
«دجّال» از همه جا می گذرد و فقط در مكّه و مدینه و بیت المقدّس قدم نمی گذارد. («الزام الناصب»، ص 74)
بیشتر پیروان او افراد یهودی زنازاده عربهای بیابانی هستند كه تاج بر سر دارند. («عقد الدّرر»، ص 274)
رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلّم درباره ی دجّال فرمود: «هر مؤمنی كه دجّال را ببیند آب دهان خود را به روی او بیندازد و سوره ی مباركه حمد را بخواند برای اینكه سحر آن ملعون را دفع كند». («منتهی الآمان»، باب 14، فصل 7)
طبق نقل امام صادق علیه السلام، امیر مؤمنان علی علیه السلام در ضمن خطبه ی طولانی فرمود: «حضرت مهدی (عج) با یارانش از مكّه به بیت المقدّس می آیند و در آنجا بین آن حضرت و دجّال و ارتش دجّال جنگ واقع می شود، دجال و ارتش او مفتضحانه شكست می خورند، به طوریكه از اوّل تا آخر آنها به هلاكت می رسند و دنیا آباد می شود». («اثباة الهداة»، ج 7، ص 176) بالاخره آن ملعون به دست مبارك حجّت علیه السلام با به دست عیسی بن مریم علیه السلام كشته می شود. طبق روایتی، آن حضرت دجّال را در كُناسه ی كوفه به دار می زند. و بر روایتی دیگر در فلسطین در كنار دروازه ی «لد» نزدیك بیت المقدّس كشته می شود. («خورشید مغرب»، ص 74)
و در جای دیگر ذكر كرده اند كه در عقبه ی افیق شام به درك واصل خواهد شد. («نجم الثّاقب»، ص 189)
خروج دجّال در روایات اهل تسنّن و در تورات و انجیل نیز آمده است. برخی از نویسندگان اسلامی با توجّه به ریشه ی لغت «دجّال» آن را منحصر به یك فرد مخصوص نمی دانند بلكه آن را عنوانی كلّی برای افراد پرتزویر و حیله گر كه برای فریب مردم از هر وسیله ای استفاده می كنند، می دانند. («آخرین امید»، ص 324)
اصل دجّال را از اصفهان («بحار الانوار»، ج 52، ص 194) یا بجستان («منتخب الاثر»، ص 425) و یا خراسان («الملاحم و الفتن»، ص 126) نشان داده اند. او یك طاغوت حیله گر مانند سفیانی است.
در روایات آمده كه آن ملعون ادّعای الوهیّت كرده و به وجود نحس او خونریزی و فتنه در عالم واقع می شود. از اخبار چنین بر می آید كه یك چشم او مالیده و ممسوح است و چشم چپ او در میان پیشانی اش واقع شده و مانند ستاره می درخشد و تكّه ی خونی در میان چشم او واقع است. بسیار بزرگ و تنومند و دارای شكل عجیب و غریب و بسیار ماهر در سِحْر است. در پیش او كوه سیاهی قرار دارد كه به نظر مردم می آید، كوه نان است و در پشت سرش كوه سفیدی كه از سِحْر به نظر مردم آبهای صاف جاری می آید. او فریاد می كند:
«اوْلیایی أَنَا رَبُّكُمُ الْاَعْلی
: بندگانم من پروردگار بزرگ و والای شما هستم». («منتهی الآمال»، باب 14، فصل 7)
برای دجّال خری قرمز رنگ است كه طول آن 60 قدم و به اندازه ی دید چشم است و چشم راستش كور است («عقد الدّرر»، ص 274). از هر موی خر دجّال، نغمه ای به گوش می رسد و آن نغمات باعث جذب شدن مردم سست و ناپرهیزكار به اوست. («آخرین امید»، ص 323)
«دجّال» از همه جا می گذرد و فقط در مكّه و مدینه و بیت المقدّس قدم نمی گذارد. («الزام الناصب»، ص 74)
بیشتر پیروان او افراد یهودی زنازاده عربهای بیابانی هستند كه تاج بر سر دارند. («عقد الدّرر»، ص 274)
رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلّم درباره ی دجّال فرمود: «هر مؤمنی كه دجّال را ببیند آب دهان خود را به روی او بیندازد و سوره ی مباركه حمد را بخواند برای اینكه سحر آن ملعون را دفع كند». («منتهی الآمان»، باب 14، فصل 7)
طبق نقل امام صادق علیه السلام، امیر مؤمنان علی علیه السلام در ضمن خطبه ی طولانی فرمود: «حضرت مهدی (عج) با یارانش از مكّه به بیت المقدّس می آیند و در آنجا بین آن حضرت و دجّال و ارتش دجّال جنگ واقع می شود، دجال و ارتش او مفتضحانه شكست می خورند، به طوریكه از اوّل تا آخر آنها به هلاكت می رسند و دنیا آباد می شود». («اثباة الهداة»، ج 7، ص 176) بالاخره آن ملعون به دست مبارك حجّت علیه السلام با به دست عیسی بن مریم علیه السلام كشته می شود. طبق روایتی، آن حضرت دجّال را در كُناسه ی كوفه به دار می زند. و بر روایتی دیگر در فلسطین در كنار دروازه ی «لد» نزدیك بیت المقدّس كشته می شود. («خورشید مغرب»، ص 74)
و در جای دیگر ذكر كرده اند كه در عقبه ی افیق شام به درك واصل خواهد شد. («نجم الثّاقب»، ص 189)
خروج دجّال در روایات اهل تسنّن و در تورات و انجیل نیز آمده است. برخی از نویسندگان اسلامی با توجّه به ریشه ی لغت «دجّال» آن را منحصر به یك فرد مخصوص نمی دانند بلكه آن را عنوانی كلّی برای افراد پرتزویر و حیله گر كه برای فریب مردم از هر وسیله ای استفاده می كنند، می دانند. («آخرین امید»، ص 324)