کد مطلب:289277 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:138

رجعت
«رِجْعت» از دیدگاه تشیّع یعنی اینكه خداوند عدّه ای از مردگان را با همان اندام و صورتی كه بودند زنده كرده و به دنیا بر می گرداند، به گروهی از آنان عزّت داده و گروهی را ذلیل خواهد كرد و حقّ مظلومان را از ستمگران می گیرد. و این جریان پس از قیام قائم (عج) به وقوع می پیوندد.

زنده شدگان كسانی هستند كه در حدّ اعلای ایمان و یا در حدّ اعلای كفر و فسادند، پس از مدّتی زنده شدن و دریافت كیفر و پاداش برخی از اعمالشان دوباره می میرند و در روز قیامت برای كیفر و پاداش كاملتر زنده می شوند.

در قرآن كریم آیات متعدّدی بر این مطلب دلالت دارد، از جمله آیه ی 10 سوره ی مؤمن و آیه ی 260 سوره ی بقره و... روایات هم در این باره به حدّ تواتر به ما رسیده است.

همچنین در عصر رجعت، پس از امام قائم (عج)، ائمّه ی دیگر به دنیا بر می گردند و یكی پس از دیگری حكومت می كنند، حتّی وقتی حضرت قائم (عج) از دنیا رحلت می كنند، امام حسین علیه السلام ایشان را غسل می دهد. («اثباة الهداة»، ج 7، ص 103)

در حدیثی از امام صادق علیه السلام كه درباره ی رجعت صادر شده، می فرمایند:

«نخستین كسی كه قبرش می شكافد و زنده شده به دنیا بر می گردد، حسین بن علی علیه السلام است، و این رجعت عمومی نیست (كه تمام مردگان زنده شده و سر از قبر در آورند) بلكه افراد خاصّی به دنیا بر می گردند كه یا مؤمن خالص و یا مشترك محض باشند».

همچنین امام باقر علیه السلام فرمود: «پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلّم و حضرت علی علیه السلام به دنیا رجعت می كنند». («مهدی موعود»، ص 1186)