کد مطلب:312324 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:241

شفیعان
الشفاعة هی السؤال فی التجاوز عن الذنوب و الجرائم (لسان العرب، ج 7، ص 152). این عنوان برگرفته از: «وهم الشفعاء» است.

شفاعت از دیگر اوصاف یاد شده در این روایت رسول خدا (ص) درباره ی اصحاب امام حسین (ع) است. شفاعت، مقوله ای اثبات شده و غیر قابل تردید در معارف



[ صفحه 182]



اسلامی است. بر اساس این معارف، شفاعت كنندگان باید گواهان بر حق و اهل و توحید باشند [1] همچنین شفاعت در اختیار كسانی است كه در پیشگاه حق، پیمان خدا را پذیرفته باشند و این پیمان مخصوص مقربان و اولیای كامل الهی است.

امام صادق (ع) در پاسخ یكی از دوستان خود كه از تفسیر آیه ی «لایملكون الشفاعة الامن اتخذ عند الرحمن عهدا» [2] سؤال كرد، فرمود:

من دان بولایة امیرالمؤمنین و الائمة من بعده فهو العهد عندالله [3] .

هر كس به ولایت امیرمؤمنان و ائمه ی پس از او گردن نهد، متعهد به عهد الهی است.

بنابر قول برخی از مفسران، مقصود از «عهد» در كلام وحی، ایمان به خدا و تصدیق پیامبر (ص) و معصومان (ع) است.

عباس بن علی (ع) در پرتو ایمان، استواری بر پیمان خدا و دفاع از ولایت - كه خود برخاسته از متن آن بود - به مقام والای شفاعت نایل شد.


[1] برگرفته از آيه ي 86، سوره ي زخرف.

[2] مريم: 87.

[3] نورالثقلين، ج 3، ص 362.