کد مطلب:319184 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:273
قیامت
پیش از آنكه مدعای بهائیت را درباره ی قیامت و معاد نقل كنیم
ضروری میدانیم كه مقدمه ی كوتاهی در این باب یادآور گردیم.
جمیع ادیان آسمانی و شرایع الهیه در تمام ادوار مبتنی بر سه اصل ثابت و مسلم بوده: 1 - توحید 2 - نبوت 3 - معاد
و این سه اصل شرط عام ادیان و شرایع است، بطوریكه اگر هر یك از اصول ثلاثه ی مذكوره در دینی وجود نداشت، دلالت تامه بر بطلان و مجعول بودن اساس آن طریقه دارد، زیرا ادین خدائی از این سه اصل نمیتواند جدا باشد، و اساس دین در جنبه ی معارف و معتقدات صحبت از ماوراء الطلبیعه نموده، و در درجه ی اول سخن از خدا می گوید و مردم را بسوی پروردگار یگانه و بی نیاز كه زمام امر جهان و جهانیان بدست اوست و آفریدگار و پروردگار من فی الوجود است میخواند، و آنان را متوجه و مراقب وظائفشان نسبت بخالق و آفریدگار جهان نموده و راه سلوك بسوی حق و جلب رضایت و خشنودی آن ذات بیچون را بعباد نشان داده، و از خشم و سخط و نافرمانی وی آنانرا بر حذر میدارد، و بنیكوكاران و فرمانبران و سالكان راه خدا وعده ی پاداش كه بهشت جاودان در جوار رحمت حضرت سبحان است داده، و بزهكاران و كفار را بعذات دوزخ و خلود در سعیر در روز بازپسین و یوم الحسرة میترساند، تا بندگان خدا بدانند كه خلقت آنان عبث نبوده، و آفرینش براساس حكمت و عدالت استوار است.
«افحسبتم انما خلقناكم عبثا و انكم الینا لا ترجعون» و آفریدگار جهان مخلوقات را بیهوده رها نكرده، و عمل كسی را ضایع نمیسازد، و به اقتضای دل پروردگار حكیم، در پایان این جهان باید دار جزا و سرای پاداش
وجود داشته باشد، تا انحرافات این جهان در آنجا تعدیل گردد، و ستمگران كیفر بینند و نیكوكاران بپاداش نیكوكاری برسند، و مقتضای عدل و عقل و حكمت جز این نخواهد بود و اگر برای این جهان مبدئی ثابت گردید متعاقب آن مسأله ی ماد و قیامت ثابت است و مبدأ بدون معاد غلط است و آغاز جهان به انجام آن منتهی گردد، در آنروز هر كس گروگان عمل خویش باشد، و موازین عدل و داد در محضر رب الارباب نهاده شود، و بر كسی ستم نگردد «یومئذ یصدر الناس اشتاتا لیروا اعمالهم فمن یعمل مثقال ذرة خیرا یره و من یعمل مثقال ذرة شرا یره» «در چنین روز مردم دسته دسته از گورها در آیند تا به آنها كارهایشان نشانداده شود، پس هر كس كه بمقدار ذره ای نیكی نماید می بیند آنرا، و آن كس كه بقدر ذره ای بدی كندمی بیند آنرا» «یوم یفرالمرء من اخیه و امه و ابیه و صاحبته و بینه لكل امری منهم یومئذ شأن یغنیه» «روزی كه مرد از برادر و مادر و پدر و زن و فرزندانش بگریزد، و هر مردی گرفتار خود باشد» روزی كه از مصدر جلال ربوبی برای كیفر بدكاران فرمان رسد «خذوه فغلو ثم الجحیم صلوه ثم فی سلسلة ذرها سبعون ذراعا فاسلكوه انه لا یومن بالله العظیم»
قرآن مجید با صراحت و روشنی به اعلا صوت منادی بقیامت است و مردم را متذكر بحشر و معاد و بهشت و دوزخ و كیفر و پاداش نموده و در این زمینه مجال توجیه و تأویل باقی نگذارده و انكار قیامت برابر با انكار اصل اسلام، بلكه مساوی با انكار تمام دیانات و كتب آسمانی است، و
ملازم با ثبوت ظلم در ناحیه ی كبریائی حق متعال است، سبحانه و تعالی عن ذلك.
ضروری میدانیم كه مقدمه ی كوتاهی در این باب یادآور گردیم.
جمیع ادیان آسمانی و شرایع الهیه در تمام ادوار مبتنی بر سه اصل ثابت و مسلم بوده: 1 - توحید 2 - نبوت 3 - معاد
و این سه اصل شرط عام ادیان و شرایع است، بطوریكه اگر هر یك از اصول ثلاثه ی مذكوره در دینی وجود نداشت، دلالت تامه بر بطلان و مجعول بودن اساس آن طریقه دارد، زیرا ادین خدائی از این سه اصل نمیتواند جدا باشد، و اساس دین در جنبه ی معارف و معتقدات صحبت از ماوراء الطلبیعه نموده، و در درجه ی اول سخن از خدا می گوید و مردم را بسوی پروردگار یگانه و بی نیاز كه زمام امر جهان و جهانیان بدست اوست و آفریدگار و پروردگار من فی الوجود است میخواند، و آنان را متوجه و مراقب وظائفشان نسبت بخالق و آفریدگار جهان نموده و راه سلوك بسوی حق و جلب رضایت و خشنودی آن ذات بیچون را بعباد نشان داده، و از خشم و سخط و نافرمانی وی آنانرا بر حذر میدارد، و بنیكوكاران و فرمانبران و سالكان راه خدا وعده ی پاداش كه بهشت جاودان در جوار رحمت حضرت سبحان است داده، و بزهكاران و كفار را بعذات دوزخ و خلود در سعیر در روز بازپسین و یوم الحسرة میترساند، تا بندگان خدا بدانند كه خلقت آنان عبث نبوده، و آفرینش براساس حكمت و عدالت استوار است.
«افحسبتم انما خلقناكم عبثا و انكم الینا لا ترجعون» و آفریدگار جهان مخلوقات را بیهوده رها نكرده، و عمل كسی را ضایع نمیسازد، و به اقتضای دل پروردگار حكیم، در پایان این جهان باید دار جزا و سرای پاداش
وجود داشته باشد، تا انحرافات این جهان در آنجا تعدیل گردد، و ستمگران كیفر بینند و نیكوكاران بپاداش نیكوكاری برسند، و مقتضای عدل و عقل و حكمت جز این نخواهد بود و اگر برای این جهان مبدئی ثابت گردید متعاقب آن مسأله ی ماد و قیامت ثابت است و مبدأ بدون معاد غلط است و آغاز جهان به انجام آن منتهی گردد، در آنروز هر كس گروگان عمل خویش باشد، و موازین عدل و داد در محضر رب الارباب نهاده شود، و بر كسی ستم نگردد «یومئذ یصدر الناس اشتاتا لیروا اعمالهم فمن یعمل مثقال ذرة خیرا یره و من یعمل مثقال ذرة شرا یره» «در چنین روز مردم دسته دسته از گورها در آیند تا به آنها كارهایشان نشانداده شود، پس هر كس كه بمقدار ذره ای نیكی نماید می بیند آنرا، و آن كس كه بقدر ذره ای بدی كندمی بیند آنرا» «یوم یفرالمرء من اخیه و امه و ابیه و صاحبته و بینه لكل امری منهم یومئذ شأن یغنیه» «روزی كه مرد از برادر و مادر و پدر و زن و فرزندانش بگریزد، و هر مردی گرفتار خود باشد» روزی كه از مصدر جلال ربوبی برای كیفر بدكاران فرمان رسد «خذوه فغلو ثم الجحیم صلوه ثم فی سلسلة ذرها سبعون ذراعا فاسلكوه انه لا یومن بالله العظیم»
قرآن مجید با صراحت و روشنی به اعلا صوت منادی بقیامت است و مردم را متذكر بحشر و معاد و بهشت و دوزخ و كیفر و پاداش نموده و در این زمینه مجال توجیه و تأویل باقی نگذارده و انكار قیامت برابر با انكار اصل اسلام، بلكه مساوی با انكار تمام دیانات و كتب آسمانی است، و
ملازم با ثبوت ظلم در ناحیه ی كبریائی حق متعال است، سبحانه و تعالی عن ذلك.