کد مطلب:37590 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:255

مقدمه















اصولا پس از قبول داوری از طرف مردم عراق كه با مكر گروه شامی و در راس آنان عمرو بن عاص به وجود آمد، حضرت امام علی (ع) با رای اكثریت مردم عراق ملزم شد تانه تنها به قبول داوری صحه بگذارد بلكه مجبور شد به داوری شخصی (ابوموسی اشعری) گردن نهد كه در یك گام قبل، مردم كوفه را از پیوستن به سپاه آن حضرت به طرف بصره برحذر داشته بود و اینك در جریان داوری نیز نیرنگ خورده و به طور كلی مردم عراق را با پریشانی عمل كرد خود چه در كوفه و چه در دومه الجندل وانهاده بود. اكنون با ظهور خوارج در اولین روزهای پس از پذیرش داوری، شقاق و نفاق در میان عراقیان به وجود آمد و كار بسیج نیروی همگانی را برای حضرت امام (ع) جهت رزم نهایی با شامیان دچار اختلال كرد. زیرا نخست از یك سو، منطقه ی مهم مصر كه تحت سلطه ی امام علی (ع) بود، اینك توسط سپاهیان شام فتح شده بود و از طرف دیگر خوارج

[صفحه 2]

با اقدامات خود، ثبات و امنیت كوفه و اطراف آن را بر هم زده بودند. در این میان، معاویه با سعی و تلاش وافر به اقداماتی دست یازید كه در طول تاریخ چهل ساله ی حاكمیت اسلام بی سابقه بود. او نه تنها اصل غارات را جهت تاراج اموالمردم و تضعیف حكومت حضرت تجویز كرد، بلكه در خلال آن، فرمانداران معاویه به قتل كودكان و اسیری گرفتن زنان مسلمان پرداختند كه برای همیشه در تاریخ محكوم و غیر قابل دفاع است.

[صفحه 3]

«و مالنا الا نتوكل علی الله و قد هدانا سبلنا و لنصبرن علی ماء اذیتمونا و علی الله فلیتوكل المتوكلون». (ابراهیم: 12)


ای مصحف آیات الهی رویت
وی سلسله اهل ولایت مویت


سرچشمه زندگی لب دلجویت
محراب نماز عارفان ابرویت


صفحه 2، 3.