کد مطلب:40969 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:533
از امام باقر علیه السلام روایتی نقل شده است كه حضرت علی علیه السلام مردی از بنی اسد را كه مرتكب خلافی شده بود، دستگیر كرد. گروهی از خویشاوندان وی جمع شدند و از امام حسن علیه السلام خواستند تا با آنان نزد علی علیه السلام برود و از مرد اسدی شفاعت كند، اما امام حسن علیه السلام كه پدر خود و التزام وی به قانون را به خوبی می شناخت، به آنان فرمود: خود نزد علی علیه السلام بروید، چون وی شما را به خوبی می شناسد. پس آنان علی علیه السلام را دیدار كردند و از وی خواستند تا از حد زدن مرد اسدی صرف نظر كند. حضرت در پاسخ فرمود: اگر چیزی را از من بخواهید كه خود مالك آن باشم، به شما خواهم داد. آن گروه كه گمان می كردند علی علیه السلام به آنان پاسخ مثبت داده، از نزد وی بیرون آمدند. امام حسن علیه السلام از آنان پرسید: چه كردید؟ گفتند: قول مساعد داد و سخنانی را كه بین علی علیه السلام و خودشان مطرح شده بود، نقل كردند. امام حسن علیه السلام كه منظور پدر را خوب فهمیده بود، به آنان فرمود: دوستتان تازیانه خواهد خورد. علی علیه السلام مرد اسدی را بیرون آورد و تازیانه زد، سپس فرمود: به خدا سوگند من مالك این امر نبودم كه وی را ببخشم.[1] .
یكی از اموری كه حضرت علی علیه السلام به آن اهتمام تمام می ورزیدند، قانون مدار بودن و اجرای قانون الهی به معنای واقعی كلمه بود. اگر كسی بر خلاف قانون عملی می كرد، بدون در نظر گرفتن موقعیت و مقام وی، حدود الهی و قانونی را بر وی اجرا می كرد و هیچ واسطه و شفاعتی را نمی پذیرفت و در این مورد دقیق عمل می كرد.