کد مطلب:40976 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:493
«ولایَكُونَنَّ المُحْسِنُ والمُسی ءُ عِنْدَكَ بِمَنْزِلَةٍ سواءٍ، فانَّ فی ذلِكَ تَزْهیدا لاَِهْلِ الاِحْسانِ فِی الاِحسانِ و تدریبا لاَِهْلِ الاِساءَةِ عَلَی الاِْساءَةِ. وَ اَلْزِمْ كُلاًّ مِنْهُمْ ما اَلْزَمَ نَفْسَهُ؛[1] هرگز نباید نیكوكار و بدكار نزد تو یكسان باشند كه میل نیكوكار را در نیكی كم می كند و بدكار را به بدی وا می دارد. هریك از آنان را مطابق كاری كه انجام داده اند، پاداش ده.»
حضرت علی علیه السلام همان طور كه مراقب بود تا كارگزارانی شایسته و درستكار را به كار بگمارد و به دقت مواظب اعمال و رفتار و كارهای آنان باشد، از طرف دیگر كارگزارانی را كه در حوزه فرمانداری او به درستی رفتار می كردند، مورد تشویق قرار می داد و كسانی را كه در كارهایشان خیانت می نمودند، به سختی مورد مجازات و كیفر قرار می دادند؛ چنان كه در این مورد به مالك اشتر می فرمایند: