کد مطلب:41663 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:242
گفتند: مدتی است رنجور و بیچاره شده، و چونان مرغ بال و پر شكسته زار و پریش گشته (و زندگانی به سختی می گذراند). حضرت (به حال او ترحم كرد و) برخاست و به قصد عیادت او روانه منزل وی شد. (مرد بیمار و گرفتار واقعاً رنجور و مبتلا گشته بود و پیامبر خدا(ص) به فراست دریافت كه بیماری و ابتلای او مستند به یك امر عادی نیست این بود كه) از وی پرسید:آیا در حق خود نفرین كرده ای؟ بیمار (فكری كرد و) گفت: بله، همین طور است، من در مقام دعا گفته بودم:پروردگارا اگر بناست، در جهان آخرت، مرا به خاطر ارتكاب گناهانم كیفر دهی،از تو می خواهم كه در كیفر من تعجیل فرمایی و آن را در همین جهان قرار دهی.... رسول خدا(ص) فرمود: ای مرد! چرا در حق خود چنین دعایی كردی؟! مگر چه می شد،از پروردگار (كریم) هم سعادت دنیا و هم سعادت و نیكبختی سرای دیگر را خواستار می شدی و در نیایش خود این آیه را می خواندی: [صفحه 60] (ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الاخره حسنه و قنا عذاب النار).[1] . مرد مبتلا دعا را خواند و صحیح و سالم گشت و با سلامتی بازیافته همراه ما از منزل خارج شد. قال علی (ع):... فبینما هو جالس اذ سال عن رجل من اصحابه. فقالوا: یا رسول الله (ص)! انه قد صار من البلا كهیئه الفرخ لا ریش علیه فاتاه فاذا هو كهیئه الفره من شده البلا. فقال: قد كنت تدعو فی صحتك دعا؟ قال: نعم، كنت اقول: یا رب ایما عقوبه معاقبی بها فی الاخره فعجلها لی فی الدنیا. فقال النبی الا قلت: اللهم اتنا فی الدینا حسنه و فی الاخره حسنه و قنا عذاب النار؟ فقالها الرجل فكانما نشط من عقال و قام صحیحا و خرج معنا.[2] . [صفحه 61]
روزی رسول خدا(ص) سراغ مردی از اصحاب را گرفت و پرسید: فلانی در چه حال است؟
صفحه 60، 61.